Για μια χούφτα βινύλια και πολλά άλλα διόλου
ευκαταφρόνητα συζητήσαμε με τη συγγραφέα Χίλντα Παπαδημητρίου, το Σάββατο 17
Μαρτίου, με αφορμή τη διαδικτυακή της «επίσκεψη» στη Λέσχη Ανάγνωσης Κω. Αφού
αποκαταστάθηκαν τα τεχνικής φύσης θέματα ήχου, συνδεθήκαμε με το αθηναϊκό LC Book Club που τη φιλοξενούσε στο χώρο του.
Το κλίμα δεν άργησε να ζεσταθεί. Έγιναν οι
απαραίτητες συστάσεις, κατατοπίσαμε αμφότερους για τις συνήθειες κάθε λέσχης
και περάσαμε στον Χαρίδημο, τον ήρωα του βιβλίου της Χ. Παπαδημητρίου. Ο Χάρης
λοιπόν, όπως μας είπε, στην πορεία της συγγραφής διεκδίκησε το ρόλο του
κεντρικού ήρωα, αν και άλλα ήταν τα σχέδιά της εξαρχής. Χαρακτηριστικό είναι, συμφωνήσαμε
όλοι, το πώς ο Χάρης, αν και ιδιοσυγκρασιακά αποκλίνει αρκετά από τον κλασικό
αστυνομικό του εγκληματολογικού -χοντρός, μη δημοφιλής τόσο ως παιδί όσο και ως
ενήλικας, γκαφατζής, χωρίς αυτοπεποίθηση αρκετές φορές- καταφέρνει ωστόσο να
μας γίνει συμπαθής. Και προς μεγάλη χαρά όσων αναγνωστών τον συμπάθησαν, μας
ανακοίνωσε ότι ο ήρωας του αστυνομικού αυτού μυθιστορήματος εξασφάλισε σίγουρη
συμμετοχή και για το επόμενο βιβλίο της.
Γράφω για τον Χαρίδημο σαν να πρόκειται για
υπαρκτό πρόσωπο, αφού αν κρυφάκουγε κανείς τη συζήτησή μας θα σχημάτιζε
πράγματι την εντύπωση ότι μιλάμε για μια αληθινή παρέα ανθρώπων και όχι για
πρόσωπα μυθιστορήματος: «Ποια ήταν τα κίνητρα της Σόνιας όταν ομολόγησε», «τσάι
σαν αυτό που προτιμούσε η Σόνια;» ή «Τι βιβλία διάβαζε η Λέσχη Ανάγνωσης της
μητέρας του Χάρη», ήταν μερικές μόνο από τις ερωτήσεις που θέσαμε στην Χίλντα, οι
οποίες μας πρόδωσαν: «ζήσαμε» μαζί με τους ήρωες κατά τη διάρκεια της
ανάγνωσης.
Μας απασχόλησαν βέβαια και κοινωνικά θέματα που
αντανακλώνται στην πλοκή του μυθιστορήματος αυτού, όπως το αν ο οικογενειακός
θεσμός φαίνεται να περνάει κρίση, αφού στο βιβλίο καμία οικογένεια δεν έχει την
παραδοσιακή της μορφή (χωρισμένα ζευγάρια, άντρες προχωρημένης ηλικίας που ζουν
με τις μανάδες τους). Η Χίλντα σε αυτό μας απάντησε πως τέτοιου είδους
οικογένειες είναι σήμερα μια πραγματικότητα υπαρκτή όσο και οι πιο
παραδοσιακές, οπότε αφού υπάρχουν στη ζωή γιατί να μην υπάρχουν και στο βιβλίο,
αφού μάλιστα εξυπηρετούσαν και την πλοκή του.
Μάθαμε ακόμα πως το βιβλίο δεν είναι αφιερωμένο
μόνο στο βινύλιο αλλά, κυρίως, στο μικρό δισκάδικο που χάνεται. Οι μυημένοι του
χώρου θα θυμούνται πως για κάθε γειτονιά το
μικρό δισκάδικο δεν ήταν ένα ακόμα κατάστημα, αλλά σημείο συνάντησης και
συζητήσεων για τους μουσικόφιλους. Η ίδια η συγγραφέας είχε δισκάδικο στο
παρελθόν, οπότε δεν της ήταν δύσκολο να αναπαραστήσει την ατμόσφαιρά του, αφού
επρόκειτο για βίωμά της. Δεν ήταν τυχαίο επίσης ότι το πρώτο της μυθιστόρημα
ήταν αστυνομικό, αφού σαν παιδί όχι μόνο διάβασε πολλά παρόμοια βιβλία, μα
εξέφρασε κιόλας στον εαυτό της, σε ηλικία 11 ετών, την επιθυμία να γίνει
συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων!
Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο στιγμιότυπα από την συζήτησή μας
με τη Χίλντα Παπαδημητρίου. Ήταν μια διαφορετική, πρωτότυπη και
ενδιαφέρουσα «στιγμή» για τη Λέσχη μας
και την ευχαριστούμε πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου