Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2021

Η Λέσχη Ανάγνωσης Κω επιμένει... διαδικτυακά!

 Ο κορωνοϊός επιμένει, το ίδιο όμως και η Λέσχη μας. 

Μπορεί οι δια ζώσης συναθροίσεις να απαγορεύονται, οι διαδικτυακές όμως είναι ελεύθερες! Αφήστε λοιπόν, τις μάσκες και τα αντισηπτικά στην άκρη, πάρτε ένα βιβλίο και ελάτε να "ταξιδέψουμε" στον μαγικό του κόσμο! Πώς; Μέσω των διαδικτυακών μας συναντήσεων που θα εγκαινιάσουμε στα τέλη Φεβρουαρίου! 

Θα ακολουθήσει σύντομα ανακοίνωση για το πότε και το πού (link) της πρώτης μας συνάντησης. 

Εάν ενδιαφέρεστε να συμμετέχετε, μπορείτε να δηλώσετε την επιθυμία σας στα σχόλια.

Το βιβλίο που ξεκινάμε να διαβάζουμε και θα συζητήσουμε είναι το "Μαύρο νερό" του Μιχάλη Μακρόπουλου, εκδόσεις Κίχλη.





Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2019

To λογοτεχνικό μας ταξίδι ξεκίνησε!

Πρώτη στάση: Χιλή… στον Ερνάν Ριβέρα Λετελιέρ με το έργο του “Η αφηγήτρια ταινιών” 

Ήταν τελικά πολύ εύστοχη επιλογή η Αφηγήτρια Ταινιών για να ανοίξει τη νέα αναγνωστική χρονιά της Λέσχης μας, και όχι μόνο για την εξαιρετική σύμπτωση να συμπληρώνονται εκείνη τη μέρα 218 χρόνια από τη γέννηση του “παππού” του κινηματογράφου. Ποιος ήταν; Ήταν ο  Βέλγος Φυσικός Ζοζέφ Πλατό (Joseph Plateau), ο οποίος -όπως μας υπενθύμισε η Google με το doodle  εκείνης της ημέρας- με τη δημιουργία του “φαινακιστοσκοπίου” (phenakistiscope) το 1832 άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία του κινηματογράφου.

Του κινηματογράφου που δεσπόζει στην Αφηγήτρια Ταινιών, του Ερνάν Ριβέρα Λετελιέρ. Και ήταν εύστοχη επιλογή γιατί πυροδότησε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση γύρω από τα θέματα που βρίσκονται στον πυρήνα του βιβλίου. 

Πρώτα όμως λίγα λόγια για την πλοκή. Διαβάζουμε στη σύνοψη του οπισθόφυλλου: “Σ' ένα μικρό χωριό στην έρημο Ατακάμα της Χιλής, όπου οι περισσότεροι κάτοικοι δουλεύουν στα ορυχεία του νίτρου, ένα χαρισματικό κορίτσι αποκτά απρόσμενα το ρόλο της αφηγήτριας ταινιών. Οι άνθρωποι προτιμούν να ακούν εκείνη να αφηγείται και να ζωντανεύει μπροστά τους τις ταινίες παρά να τις βλέπουν στο σινεμά του οικισμού, και στριμώχνονται στο σπίτι της για να παρακολουθήσουν τις αυτοσχέδιες παραστάσεις της. Μέσα από την πορεία της μικρής αφηγήτριας, μεταφερόμαστε στο άνυδρο τοπίο της πάμπας, όπου η ζωή είναι σκληρή και απογυμνωμένη από κάθε κίνητρο να τη ζήσεις.”

Και πράγματι η ζωή ήταν πολύ σκληρή και άδικη στον οικισμό της πάμπας όπου έμενε η αφηγήτρια και η οικογένειά της. Από τη μία, τα σπίτια από λαμαρίνες όπου διέμεναν οι εργάτες - τα πλίθινα ανήκαν στους υπαλλήλους και οι πολυτελείς βίλες στους Γιάνκηδες- και από την άλλη, η σχεδόν ανύπαρκτη κοινωνική θέση της γυναίκας καθώς, όπως μας πληροφορεί και η ίδια, “θεωρούσαν ότι οι γυναίκες είναι μονάχα για να στρώνουν τα κρεβάτια και να πλένουν τα πιάτα”.

Στη συζήτησή μας, λοιπόν,  κυριάρχησαν θέματα του βιβλίου όπως το χτύπημα σε μια πόρτα, που τελικά δεν ανοίχτηκε - Αλλά… εδώ είναι μάλλον απαραίτητη μια φιλική προειδοποίηση: Η συνέχεια της παρούσας ανάρτησης βρίθει από spoilers, γι’ αυτό καλύτερα μην συνεχίζεις αγαπητέ αναγνώστη, στην εξαιρετική εκείνη περίπτωση που δεν έχεις διαβάσει ακόμα το βιβλίο, αλλά προτίθεσαι να το κάνεις. Εμείς το είπαμε και αμαρτίαν ουκ έχομεν.

Το χτύπημα λοιπόν σε μια πόρτα, που τελικά δεν ανοίχτηκε, ήταν αρκετό για να “ανοίξει" μια πολύ ενδιαφέρουσα ανταλλαγή απόψεων γύρω από το θέμα της συγχώρεσης και όχι μόνο. Κάποιοι αντιμετωπίσαμε την απόφαση της κόρης να μην ανοίξει την πόρτα στη μάνα, όταν φτάνει η στιγμή να της την χτυπήσει μετά από χρόνια εγκατάλειψης, ως αδυναμία της πρώτης να την συγχωρέσει.  Άλλοι θεώρησαν ότι μάλλον ο συγγραφέας εστίασε στον οίκτο που ένιωσε η κόρη για τη μάνα, ίσως και στον φόβο μήπως τελικά ακολουθεί τα χνάρια της.

Άλλο θέμα που μας έκανε εντύπωση στην Αφηγήτρια ήταν το δέσιμο των παιδιών με τον πατέρα τους και η αλληλοστήριξη, αλλά και το πόσο διέφεραν σαν οικογένεια από τον μέσο όρο της κοινωνίας που ζούσαν, όπου δε συνέβαινε τίποτα και όπου η θέση της γυναίκας ήταν πολύ υποβαθμισμένη. Αντίθετα, εκείνοι δημιούργησαν ένα γεγονός που φώτιζε την καθημερινότητά τους και αυτό ήταν η αφήγηση των ταινιών, ενώ ο πατέρας, δίκαιος προς την κόρη του κι ας ανήκει στο υποτιμημένο γυναικείο φύλο, της επιτρέπει να διαγωνιστεί με τα αδέρφια της και να κερδίσει επάξια τον ρόλο της αφηγήτριας.

Στο τέλος, όμως, έρχεται το “ράδιο με ανθρωπάκια” (έτσι περιέγραφαν την πρώτη τηλεοπτική συσκευή που έφερε ο ζαχαροπλάστης στο νιτροχώρι) και μαζί του φέρνει την αλλαγή, σε μια προσπάθεια του συγγραφέα να μας υπενθυμίσει ότι στον βωμό της εξέλιξης κάποιες φορές θυσιάζονται ιδιαίτερες συνήθειες που αποτελούσαν αφορμή ώστε να επικοινωνήσουν μεταξύ τους οι άνθρωποι.   

 Επιμέλεια ανάρτησης: Α2   (Αρετή και Αποστολία)

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2019

Ξεκινάμε!

Η Λέσχη Ανάγνωσης Κω 
ξεκινάει και πάλι 
τις συναντήσεις της!

Πρώτο βιβλίο για την 11η χρονιά λειτουργίας της Λέσχης μας,



Η συνάντηση για τη συζήτηση του βιβλίου θα γίνει
την Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2019,
στις 18:00

Σάββατο 16 Μαρτίου 2019

Ο Γιάννης Μακριδάκης στην Κω στις 29 και 30 Μαρτίου 2019


Η Αλληλεγγύη Κω μαζί με τη Λέσχη Ανάγνωσης Κω διοργανώνουν ανοικτή συνάντηση
με τον συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη στις 29 και 30 Μαρτίου 2019.


Η αφορμή είναι το τελευταίο βιβλίο του Όλα για καλό που εκδόθηκε το 2017,

αλλά θα γίνει αναφορά σε όλο το συγγραφικό έργο του.



Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στον Κοινωνικό Χώρο (Μανδηλαρά 32), στην Κω.

(Η εκδήλωση στο Facebook)

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2018

Fabio Stassi "Η Χαμένη Αναγνώστρια"

"Όποιος μιλάει με πάθος για ένα βιβλίο είναι πάντα ένας ερωτευμένος άνθρωπος"
 Fabio Stassi 
"Η Χαμένη Αναγνώστρια"


Το διαβάζουμε
και
θα συναντηθούμε να το συζητήσουμε
την Κυριακή 21 Οκτώβρη 2018
18:00
στο Zero Cafe-Bar, Beer Garden
Ηροδότου 1 και Μεγάλου Αλεξάνδρου


Κυριακή 26 Αυγούστου 2018

Τι θα συζητήσουμε στη Λέσχη στις 2 Σεπτεμβρίου 2018;

Η καλοκαιρινή σχόλη βαίνει προς το τέλος της για τους περισσότερους και σε λίγο καιρό θα είναι μια μακρινή ανάμνηση. Για τα βιβλία όμως που διαβάζουμε και βαίνουν προς το τέλος τους δεν ισχύει απαραίτητα το ίδιο: θα τα ξανασκεφτούμε (αν ήταν αρκετά καλά ώστε να μείνουν στη σκέψη μας), θα προβληματιστούμε, θα κρατήσουμε ενδεχομένως σημειώσεις, θα τα συζητήσουμε με φίλους.

Πριν και αυτό το καλοκαίρι εκπνεύσει, προλαβαίνετε να διαβάσετε το βιβλίο που θα συζητήσει η Λέσχη Ανάγνωσης Κω στην πρώτη συνάντηση μετά το καλοκαίρι και να έρθετε να μοιραστούμε τις εντυπώσεις, τις σκέψεις και τα συναισθήματα που μας προκάλεσε.

Πρόκειται για το πρόσφατο πόνημα του Τούρκου Νομπελίστα Ορχάν Παμούκ, "η γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά", των εκδόσεων Πατάκη.



Η συνάντησή μας, Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2018, 19:00, στο Zero Garden, Ηροδότου 1 και Μεγάλου Αλεξάνδρου γωνία.

Κυριακή 22 Απριλίου 2018

Δύο βιβλία για τα βιβλία!

23 Απριλίου αύριο, Ημέρα του Βιβλίου και τα αναγνώσματα της Λέσχης Ανάγνωσης Κω για τη σημερινή μας συνάντηση δεν θα μπορούσαν να είναι πιο... γιορτινά! Έχουμε και λέμε:

α) Φαρενάιτ 451, του Ray Bradbury




β) Ο Στόουνερ, του John Williams


Ελάτε να μιλήσουμε για την αγάπη για τη λογοτεχνία και τη σπουδαιότητα του βιβλίου, όπως το καθένα από τα δύο παραπάνω μνημιακά έργα μάς τα αφηγούνται.

Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2018

Τι το κοινό ανάμεσα στα κορόμηλα και την καραμέλα...

 εκτός του ότι αμφότερα είναι βρώσιμα;

Είναι λέξεις που εμπεριέχονται
 στους τίτλους των δύο βιβλίων με τα οποία 
η Λέσχη Ανάγνωσης Κω καλωσορίζει το 2018! 

Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για τα εξής βιβλία:
1) "ΤΑ ΚΟΡΟΜΗΛΑ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΖΕΣΤΑΜΑ"
ένα συλλογικό έργο συγγραφέων και σκιτσογράφων, μια συλλογή διηγημάτων, καθένα από τα οποία συνοδεύεται από ένα σκίτσο.
Ακόμα και η πιο σκοτεινή ή σιβυλλική φράση, [...] μπορεί να σταθεί μια θαυμάσια αφορμή για να γραφούν κείμενα ενδιαφέροντα και εμπνευσμένα που την περιέχουν και την ολοκληρώνουν άλλοτε έμμεσα και άλλοτε άμεσα. Όπως ακριβώς και η φράση 'Τα κορόμηλα δεν θέλουν ζέσταμα'. (οπισθόφυλλο)


και

2) "Η Καραμέλα"

 μια νουβέλα της Ελένης Πριοβόλου.
Η Φρόξη Καραμέλα, βέρα Αθηναία από πάππου προς πάππον, είναι κληρονόμος μιας ιστορικής καραμελοποιίας την οποία εξελίσσει και μετατρέπει σε προσωπικό της "ναό". Οι καραμέλες της είναι μοναδικές. Σκληρό το εκμαγείο τους, όμως η ουσία και η δύναμή τους βρίσκεται στο εσωτερικό τους - στο "ολύμπιο νέκταρ" που η ίδια παρασκευάζει, για να καταστεί, από απλή επαγγελματίας, μία πραγματική δημιουργός. "Θεό" αποκαλεί τον εαυτό της, και την κοινωνία έναν απέραντο "οίκο ενοχής", που στέκεται απέναντί της αντίπαλη και εχθρική. (οπισθόφυλλο)

Τα διαβάσαμε
και θα τα συζητήσουμε
Κυριακή 14 Γενάρη του 2018
στις 19.00
στο Zero Cafe Bar.



Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2017

Αποχαιρετάμε το 2017 με την Εφεύρεση του Μορέλ...

... το βιβλίο του Αργεντίνου συγγραφέα Αδόλφο Μπιόυ Κασάρες.



Για την Εφεύρεση του Μορέλ, ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες, γράφει στον Πρόλογο:

"Έχω συζητήσει με τον συγγραφέα τις λεπτομέρειες της πλοκής της και την έχω διαβάσει αρκετές φορές. Δε θα 'ταν ανακρίβεια ή υπερβολή εκ μέρους μου αν τη χαρακτήριζα τέλεια".

Πολύ περισσότερα και πολύ ενδιαφέροντα γύρω από το βιβλίο αλλά και την εμπειρία της ανάγνωσής του, θα συζητήσουμε την
Κυριακή 17 Δεκεμβρίου
στις 17.30
στο Zero Cafe Bar.

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017


σήμερα 19 Φεβ. 2017
στην προγραμματισμένη συνάντηση της 
Λέσχης Ανάγνωσης Κω ανοιχτή συζήτηση για την 

Christa Wolf 
την ζωή της, την πολιτική της στάση, τα βιβλία της. 

Στις 5,30 στο Ζέρο



ελάτε στην παρέα μας   

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

Το ιστορικό μυθιστόρημα ταξιδεύει στην Κω

Ένα ξεχωριστό διήμερο για το φιλαναγνωστικό κοινό της Κω με πρωτοβουλία της Λέσχης Ανάγνωσης Κω παρουσιάστηκε στον εξωτερικό χώρο του Λαογραφικού Μουσείου Κω (Χάνι) στις 25 και 26 Σεπτεμβρίου 2015. Το θέμα της διημερίδας ήταν «Ημέρες Βιβλίου 2015 - Ιστορία και Λογοτεχνία».

Την πρώτη ημέρα, Παρασκευή 25/9/2015 δόθηκε στο κοινό η δυνατότητα συνάντησης και συνομιλίας με τους συγγραφείς: Θ. Βαλτινό και Σ. Νικολαϊδου. Την εκδήλωση άνοιξε εκ μέρους της Λέσχης Ανάγνωσης η κ. Κατερίνα Κρανάκη και ακολούθησαν σύντομοι χαιρετισμοί από την Αντιπρόεδρο του ΔΟΠΑΒΣ Ε. Χατζηχριστοφή και τους προσκεκλημένους συγγραφείς. Σε ρόλο συντονιστή ο κ. Ζαχαρίας Γιαννακάς, μέλος της Λέσχης Ανάγνωσης.Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ. 




Οι συγγραφείς μίλησαν αρχικά για τη σημασία του ιστορικού μυθιστορήματος και στη συνέχεια απάντησαν στις ερωτήσεις του κοινού. Και ο κ.Βαλτινός και η κ.Νικολαϊδου μίλησαν για τη σχέση του συγγραφέα με το ιστορικό γεγονός καθώς και την απόσταση που οφείλει να τηρεί ο συγγραφέας από τα ιστορικά γεγονότα. Σκοπός του ιστορικού μυθιστορήματος -σύμφωνα και με τους δυο- δεν είναι η διδαχή ούτε η κατήχηση του αναγνώστη αλλά η αντικειμενική παρουσίαση μιας εποχής. Ο συγγραφέας είναι αποδέκτης της εποχής που ζει, των γεγονότων και της κυρίαρχης ή όχι ιδεολογίας αλλά σκοπός του δεν είναι ο προσηλυτισμός του αναγνώστη. Οι ερωτήσεις του κοινού σχετίζονταν και με το θέμα της εκδήλωσης αλλά αφορούσαν και το σύνολο του συγγραφικού έργου των καλεσμένων μας. Η βραδιά έκλεισε με την προβολή της ταινίας Circus Columbia.


Το πρωί του Σαββάτου λειτούργησε Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής με την Σ. Νικολαϊδου το οποίο παρακολούθησαν μαθητές αλλά και ενήλικες. Σε όλους τους συμμετέχοντες δόθηκε βεβαίωση παρακολούθησης.




Το Σάββατο το απόγευμα η συζήτηση συνεχίστηκε με τον κ.Ζουργό και την κ. Πριοβόλου. Και οι δυο μάς μίλησαν για τη δική τους οπτική σχετικά με το ιστορικό μυθιστόρημα και απαντώντας στις ερωτήσεις του κοινού αναφέρθηκαν στις καταβολές τους αλλά και στο γιατί γράφουν. Στο κλείσιμο της βραδιάς οι συγγραφείς υπέγραψαν τα βιβλία του κοινού και ακολούθησε η προβολή της ταινίας Η κλέφτρα των βιβλίων.


Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

Αντί στεφάνου ή Αντί Στεφάνου;

Αντί στεφάνου ή Αντί Στεφάνου; Ο Γιάννης Μακριδάκης παίζει με τη γλώσσα και παραδίδει μια ευσύνοπτη νουβέλα κλείνοντας το μάτι στον αναγνώστη.

 «Δεν ευδοκίμησε τελικά ως νεκροθάφτης στη θέση του Ευταξία ο Στέφανος ο Λαδικός. Μοναχά μιά κηδεία πρόλαβε να διεκπεραιώσει και αυτή ήταν της μητέρας του. Διότι η Πάτρα, εκ του Κλεοπάτρα, Λαδικού, το γένος Κουμά, η επονομαζόμενη και Ξυλαγγούρω κάποτε, όταν ήταν ακμαία, υπο των ζηλοφθόνων γυναικών της μικράς νήσου, απεβίωσε αιφνιδίως σε ηλικία 66 ετών, πιθανότατα από ανακοπή καρδιάς σύμφωνα με την γνωμάτευση του αγροτικού γιατρού, τρεις μόλις μέρες αφότου ανέλαβε καθήκοντα εντός νεκροταφείου ο μοναχογιός της.»

Αυτές είναι οι τρείς πρώτες προτάσεις του βιβλίου και σε εισάγουν αμέσως χωρίς περιττές φλυαρίες στο θέμα του. Ο Στέφανος, ο αποσυνάγωγος της μικρής κοινωνίας του χωριού-του οποιοδήποτε μικρού χωριού- γίνεται νεκροθάφτης του χωριού με τη μεσολάβηση του θείου εξ Αμερικής. Ωστόσο είναι γραφτό του να μη στεριώσει στη θέση αυτή και η μόνη κηδεία που θα διεκπεραιώσει είναι αυτή της μητέρας του. Από κει και πέρα η ιστορία εκτυλίσσεται με κωμικοτραγικό τρόπο που αποδίδει ανάγλυφα τη συντηρητική κοινωνία και το πώς αντιμετωπίζει τον ιδιαίτερο άνθρωπο, τον άνθρωπο που διαφέρει από τους άλλους που αποτελεί το μαύρο πρόβατο του μικρού κοινωνικού κύκλου της κοινότητας.

Η συζήτηση που ακολούθησε την ανάγνωση του νέου του βιβλίου υπήρξε ιδιαιτέρως θυελλώδης αφού οι απόψεις μας διχάστηκαν από την αρχή. Η Κατερίνα, η Τασία, η Αρετή και η Μαρία βρήκαν μέτριο το βιβλίο και άνευ ουσιαστικού θέματος σε αντίθεση με την Ιωσηφίνα και την υποφαινόμενη. Η Κατερίνα- η οποία έχει διαβάσει όλα τα έργα του συγγραφέα - αρχικά μας μίλησε για τις αρετές του βιβλίου (ευφυής τίτλος, γλωσσική αρτιότητα, διάθεση σαρκασμού και αυτοσαρκασμού) αλλά όπως είπε η ίδια βρήκε ότι το βιβλίο δεν είχε κανένα θέμα και ότι ο συγγραφέας δημιούργησε εκ του μη όντος ένα βιβλίο προκειμένου να διαπιστώσει αν μπορεί να γράψει. Συγκεκριμένα μοιάζει να σημείωσε τα πρόσωπα του βιβλίου και να μοίρασε τους ρόλους του, να ξεχώρισε από την αρχή ποια θέση θα είχε ο καθένας στο βιβλίου , ένα βιβλίο κατά παραγγελία. Με την άποψη της Κατερίνας συντάχτηκε και η Τασία η οποία βρήκε σχοινοτενή το λόγο του βιβλίου και μέτριο το περιεχόμενο του. Η Αρετή – η οποία μας είπε ότι δεν έχει διαβάσει κανένα άλλο βιβλίο του συγγραφέα- συμφώνησε και αυτή ότι το θέμα του βιβλίου ήταν ανύπαρκτο και ότι το μόνο που ήθελε να δηλωθεί ήταν οι ιδέες του συγγραφέα και ότι δεν πρωτοτύπησε στην παρουσίαση του «τρελού» του χωριού. Το ίδιο κα η Μαρία που πέραν της γλώσσας δε βρήκε κάποια ιδιαίτερη αρετή στο βιβλίο. Ο συγγραφέας θέλησε να παρουσιάσει τις δικές του οικολογικές, βιολογικές απόψεις και την δική του φιλοσοφία στο βιβλίο. Πράγμα το οποίο κάνει τα τελευταία χρόνια και μέσα από το ιστολόγιο του.

Στο αντίθετο στρατόπεδο, η Ιωσηφίνα και γω υποστηρίξαμε την επιτυχή επιλογή της γλώσσας (μοιάζει να περιπαίζει την απολιθωμένη συντηρητική κοινωνία του χωριού, μια καθαρεύουσα κατ επιλογή) η οποία ρέει και δε σου επιτρέπει να αφήσεις το βιβλίο από το χέρι σου. Μπορεί για κάποιους να είναι δυσνόητη ή ακόμα ακόμα και κακή επιλογή από το συγγραφέα αλλά αποδεικνύει το γλωσσικό αισθητήριο του Μακριδάκη (ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω δεν έχει κάνει φιλολογικές σπουδές). Ο λόγος είναι μεστός και καίριος και δεν διαθέτει φιοριτούρες. Η σαρκαστική και κωμική διάσταση του θέματος αποδίδεται με γλαφυρότητα ακριβώς εξαιτίας της γλώσσας. Η Ιωσηφίνα εστίασε ιδιαίτερα στην ρεαλιστική απεικόνιση της μικρής κοινωνίας με το κουτσομπολιό, τη στενότητα των αντιλήψεων αλλά και την αδυναμία της να αποδεχτεί το Στέφανο ως φορέα νέων(;) αντιλήψεων. Μια κοινωνία που μπορεί να είναι στενά προσκολλημένη στο παρελθόν αλλά αφήνεται στην επίδραση του καταναλωτισμού και του φαίνεσθαι (θαυμασμός για το μεγαλοπρεπές ταφικό μνημείο του αδελφού εξ Αμερικής λες και αποδείκνυε τη μέγιστη αγάπη για την αδελφή και τους γονείς).

 Η προσωπική μου άποψη ταυτίζεται με αυτή της Ιωσηφίνας. Το θέμα του βιβλίου είναι απολύτως υπαρκτό και δεν έχει να κάνει μόνο με το πώς αντιμετωπίζει η κάθε είδους μικρή κοινωνία το διαφορετικό αλλά και το κατά πόσο είναι έτοιμη να δεχτεί ό,τι διαφέρει χωρίς να ενοχλεί η να διαταράσσει τις νόρμες της. Οι παλαιότερες γενιές , πιο εξοικειωμένες με το θάνατο , ο οποίος ήταν μέσα στην καθημερινότητα τους, δεν τον είχαν ανάγει σε ύψιστη κοινωνική εκδήλωση. Ο θάνατος ήταν φυσική κατάληξη της ζωής και έτσι αντιμετωπιζόταν. Η σημερινή κοινωνία αντιμετωπίζει τα θάνατο με φόβο και απέχει και των γηρατειών λανσάροντας σκευάσματα νεότητας και τρόπος επιμήκυνσης των νιάτων. Επόμενο είναι ο θάνατος να μην αποτελεί φυσική συνέχεια της ζωής αλλά συμφορά.Οι μαρμάρινοι τάφοι και η επίδειξη κοσμικότητας ακόμα και στο θάνατο είναι απότοκα της καταναλωτικής κοινωνίας. Επιπλέον η βιοκαλλιέργεια και η προσπάθεια για επάνοδο στο φυσικό τρόπο καλλιέργειας της γης δεν είναι μόνο προσωπική σημαία του Γιάννη. Ο Γιάννης ο Μακριδάκης απεικονίζει σαφώς τη δική του βιοθεωρία στο βιβλίο του η οποία τυγχάνει όμως να είναι θεωρία ζωής και πολλών άλλων ανθρώπων.

 Και επειδή λίαν προσφάτως διάβασα μια κριτική της Σοφίας της Λαμπίκη για το βιβλίο του Γιάννη αντιγράφω τα λόγια της σχετικά με το θέμα της αφόδευσης –το οποίο έχει συνταράξει(!) πολύ κόσμο. «…Τελικά ο ήρωας Στέφανος επί ποίου τάφου αφοδεύει; Αφοδεύει επί του τάφου της μητρός του, ήδη νεκρής σωματικά ,ή αφοδεύει πάνω στους τάφους, καθαρούς, πενταγυάλιστους, απαστράπτοντες της μίζερης ζωής των ζωντανών της κοινωνίας μας που είναι ήδη νεκροί στην καρδιά και το μυαλό αλλά κανείς δεν τους το’ πε ακόμα; Νομίζω πως ως άλλος Μπορίς Βιάν, ο Γιάννης Μακριδάκης δεν φωνάζει «Θα φτύσω στους τάφους σας» αλλά «Θα αφοδεύσω στους τάφους σας»

 Γιώτα Κεφαλά