Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

Η ΚΟΠΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΚΩ




Το Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009 τα μέλη της λέσχης κόψαμε τη βασιλόπιτα που ετοίμασε για χάρη μας η Γιώτα. Το φλουρί έπεσε στη φίλη μας την Ελένη, που με μεγάλη χαρά πήρε το δώρο της, ένα βιβλίο-προσφορά του βιβλιοπωλείου Έκφραση του Σπύρου Κλάδη.






ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΘΕΜΕΛΗ

Το Σάββατο 17 Ιανουαρίου ξαναβρεθήκαμε οι περισσότεροι στην πρώτη συνάντηση του καινούριου χρόνου. Η συζήτηση που ακολούθησε αφορούσε στο πιο πρόσφατο εκδοτικό πόνημα του πολυγραφότατου Νίκου Θέμελη."Οι αλήθειες των άλλων" άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις, παρ΄όλο που ο πρωταγωνιστής δε βρήκε την ανταπόκριση της δικής του αλήθειας ή μάλλον δεν το επέτρεψε ο συγγραφέας. Κατάφερε όμως ο Θέμελης, χάρη σε αυτό το εύρημα, να παρουσιάσει μια υπέροχη σχέση φιλίας ανάμεσα σε έναν Τούρκο και έναν Έλληνα που φτάνει μέχρι την αυτοθυσία καταρρίπτοντας κάθε εκδοχή περί εχθρότητας των δύο λαών και προκαλώντας μεγάλη συγκίνηση στον αναγνώστη. Στα πλαίσια την Μικρασιατικής καταστροφής αποδόθηκε με ακρίβεια και πειστικότητα ο πόνος και ο καημός των ανθρώπων που αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν από τις εστίες τους ή αρνήθηκαν να τις εγκαταλείψουν ίσαμε το τέλος της ζωής τους. Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε η παραστατική και ακριβής περιγραφή του Αϊβαλιού και της Μυτιλήνης, αλλά και η μεστή γλώσσα του συγγραφέα, που καταφέρνει και αποτυπώνει το ήθος των προσώπων και αποδίδει τα ιδιώματα των εκάστοτε περιοχών με καταπληκτική ευκρίνεια. Άραγε ταξίδεψε ο ίδιος ίσαμε εκεί; Ίσως!

Πέτυχε πάντως να σκιγραφήσει απίθανα τους χαρακτήρες του, όσο και αν δε συμφωνούσαμε πάντοτε με τις επιλογές του πρωταγωνιστή, Μεχμέτ-Μανόλη, στις σχέσεις του με τις γυναίκες ή τα παιδιά του και να μας προτρέψει στην αποδοχή και στην ανοχή της διαφορετικότητας και να μας διδάξει ότι όλα τα πράγματα θέλουν το χρόνο τους, έχουν συντελεστή ωριμότητας!

Μαρίνα Κ.

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009


Το τέταρτο βιβλίο της λέσχης




Τηλέμαχου Οδύσσεια, Συγγραφέας: Μίγγας, Δημήτρης


Κάθε χωριό ή νησί έχει την εκκλησία, τον παπά και τον τρελό του. Ενδεχομένως να λείπει ο γιατρός ή ο δάσκαλος -συχνά και οι δυο- αλλά αυτοί αναπληρώνονται με χίλιους άλλους τρόπους. Οι κουζουλοί είναι ο καθρέφτης που κοιτάζονται οι σωστοί και καμαρώνουν, για τούτο και απαραίτητοι. Σε αντάλλαγμα περνούν αλώβητοι μέσα από τη ζωή αφήνοντας τους γνωστικούς να ξεμπερδέψουν το κουβάρι. Κάθε νησί έχει τον παλαβό του. Σ' αυτή τη συμπαθή ομάδα ανήκει κι ο Τηλέμαχος Χαρίτος ή Τρωχάλιας, που σε στιγμές αναγνωστικού οίστρου ανέθεσε σε δόκιμο συγγραφέα να φέρει πίσω τον χαμένο του πατέρα. Ήθελε όμως ένα γονιό στα μέτρα του, ήπιο, λιγομίλητο και άδολο κι όχι κάποιον σαν τον Οδυσσέα Λαερτιάδη (πρόγονο μακρινό και κοντοχωριανό του) ο οποίος, ενώ άφηνε να εννοηθεί πως αρμένιζε δέκα χρόνους στις θάλασσες και πάλευε με κύματα και με στοιχειά, απέφευγε επιμελώς να αφαιρέσει τα οχτώ χρόνια που ήταν σπιτωμένος απ' την Καλυψώ, τους μήνες που τον μάγεψε η Κίρκη, χώρια τις νύχτες που έτρωγε, έπινε και παραμύθιαζε τους Φαίακες.