Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Ο Γιάννης Μακριδάκης στην Κω

Η λέσχη ανάγνωσης Κω σε συνεργασία με το ΕΚΕΒΙ φιλοξένησε στις 26 Φεβρουαρίου τον συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου « Λαγού μαλλί»


Στις 6.30 μ.μ ο χώρος του ΚΕΚ 1 είχε γεμίσει με κόσμο που ήθελε να γνωρίσει από κοντά τον συγγραφέα, να συζητήσει μαζί του και να του θέσει ερωτήσεις .


Τα μέλη της λέσχης ανάγνωσης, είχαμε ετοιμάσει μια σειρά ερωτήσεων με αναφορές στα προηγούμενα βιβλία του, με σκοπό να πάρουμε απαντήσεις σε ότι μας ξένισε, μας άρεσε, μας προβλημάτισε και ταυτόχρονα να δώσουμε την ευκαιρία σε όσους δεν είχαν προλάβει να διαβάσουν τα βιβλία του, να πάρουν μια γεύση για την θεματολογία τους.

Ο συγγραφέας, ομιλητικός, αναλυτικός και πρόθυμος να λύσει κάθε απορία, μας μίλησε για θέματα που μας απασχολούν σήμερα όπως το μεταναστευτικό, την οικονομική κρίση, την εκκλησία, τους συγγραφείς, την λογοτεχνία, τις γυναίκες αλλά και για τις προσωπικές του επιλογές, που τον οδήγησαν στο δρόμο της λογοτεχνίας, εγκαταλείποντας μια για πάντα το επάγγελμα του μαθηματικού. Παράλληλα μας μίλησε για το ερευνητικό του έργο και για τον καθοριστικό ρόλο που παίζει η αγάπη για το τόπο του στο συγγραφικό του έργο.

Ενδεικτικά θα σταθούμε στα σημεία που μας έκαναν εντύπωση και αξίζει να τονίσουμε.

Ευαισθητοποιημένος στο θέμα των μεταναστών, εξέφρασε την άποψη ότι από τα χρόνια του Α΄ παγκοσμίου πολέμου που σημειώθηκε μεγάλο μεταναστευτικό κύμα μέχρι και σήμερα δεν έχει αλλάξει τίποτα όσον αφορά την αντιμετώπιση των μεταναστών από την χώρα που τους υποδέχεται.


Ο ίδιος είναι υπέρ της ελεύθερης εισροής μεταναστών στην Ελλάδα από όπου και αν προέρχονται Πακιστάν, Αφγανιστάν, κ.α. Η άποψη του είναι να μην υπάρχουν υψωμένα τείχη αλλά η προσπάθεια των κρατών να αποβλέπει στην αφομοίωση των μεταναστών δίνοντας τους δουλειά, γη να καλλιεργούν .                                                                

Όσο για την ανεργία που επικαλείται το επίσημο κράτος, πιστεύει πως όλα αυτά τα νούμερα είναι πλασματικά και πως δεν μπορεί να υπάρχει ανεργία σε μια χώρα που υπάρχουν εργατικά χέρια και τεράστια γη για καλλιέργεια. Και συνεχίζει, πως όλοι πρέπει να κάνουμε την προσωπική μας επανάσταση, η οποία θα είναι η παραγωγική, αναλαμβάνοντας να καλλιεργούμε και να παράγουμε αυτά που μας είναι απαραίτητα.

Η σχέση του με την εκκλησία είναι μηδενική. Απεχθάνεται τους υποκριτές που η ζωή τους δεν συνάδει με τα όσα η θρησκεία προστάζει και προσπαθούν να διατηρούν την εικόνα του καλού χριστιανού μένοντας στο τυπικό μόνο μέρος καθώς και τους παπάδες, γι΄αυτό και προτιμά να επισκέπτεται τις εκκλησίες, όταν είναι άδειες.

Δεν πιστεύει στην τύχη, αλλά στην σκληρή δουλειά και στις προσωπικές επιλογές, οι οποίες είναι καθοριστικές και συσχετίζοντας το θέμα με το βιβλίο του «δεξιά τσέπη του ράσου» είπε πως ο καθένας μας ξέρει τι είναι αυτό που βάζει στη δεξιά τσέπη του δικού ράσου για να τον πάει μπροστά, ως κινητήριος δύναμη για την ζωή του.

Για το δικό του ταξίδι στη ζωή, είπε πως δεν το είχε κατά νου να γίνει συγγραφέας αλλά του προέκυψε μέσα από την αγάπη του για την έρευνα, στην οποία έχει αφιερώσει ατελείωτες ώρες δουλειάς για πολλά χρόνια, με αποτέλεσμα να έχει μαζέψει τόσο υλικό που η αναγκαιότητα να καταγραφεί ήταν επιβεβλημένη.

Εκτιμά τους συγγραφείς που γράφουν ανεπιτήδευτα όπως Α. Σουρουνη, Ι. Καρυστιάνη, Π.Μάτεσι κ.α. και όχι τους συγγραφείς του σαββατοκύριακου ή αυτούς που γράφουν μετά την κύρια απασχόλησή τους και τα βιβλία τους συγκαταλέγονται στα ευπώλητα των τελευταίων ετών.

Μίλησε με δυσπιστία για τους ευπώλητους συγγραφείς η οποίοι σήμερα μπορεί να κάνουν πωλήσεις έως και 200.000 αντίτυπα, αλλά είναι βέβαιος πως στο μέλλον δε θα τους θυμάται κανείς. Άλλωστε η αληθινή αξία ενός συγγραφέα φαίνεται στο πέρασμα του χρόνου. Ο χρόνος είναι αυτός που καταξιώνει ένα συγγραφέα.

Για τα δικά του βιβλία εξέφρασε την ελπίδα, ότι θα αντέξουν στο χρόνο, ότι η συχνότητα με την οποία γράφει τώρα λόγω του πλούσιου υλικού, στην πορεία θα φθίνει, όσο για την χρήση της ντοπιολαλιάς, την κάνει όχι γιατί έχει την ψευδαίσθηση πως συμβάλλει με αυτόν τον τρόπο στην διατήρηση της μια και ότι διατηρείται σήμερα πεθαίνει αύριο, αλλά γιατί του αρέσει, γιατί είναι η γλώσσα που μιλάει και ακούει σε καθημερινή βάση στο τόπο που ζει και από μόνη της είναι λογοτεχνία.


Επίσης θεωρεί πως είναι κρίμα κουβέντες κάποιου ψαρά, κάποιου τσοπάνη που τις ακούει και ανατριχιάζει να μην υπάρχουν και μέσα στα γραπτά του.

Η θεματολογία των βιβλίων του έχει να κάνει πάντα με γεγονότα, θρύλους, ανθρώπους, τοποθεσίες του νησιού του χωρίς να φοβάται πως αυτό στο μέλλον θα το περιορίσει θεματικά, αφού δεν έχει κανένα πρόβλημα, αν δεν έχει πια τίποτα να γράψει, να σταματήσει και να ασχοληθεί με το ψάρεμα.

Θέλει να γράφει πάντα και μόνο για θέματα που γνωρίζει καλά και έτσι αιτιολόγησε και την έλλειψη γυναικείων χαρακτήρων στα βιβλία του αφού, όπως είπε, δεν τις έχει κατανοήσει.

Τέλος έκανε και μια μικρή αναφορά στο νέο του βιβλίο μιλώντας μας περιληπτικά για το θέμα τονίζοντας την σημασία που έχει η πρώτη πρόταση στα βιβλία του και πόσο τον βασανίζει πάντα η εύρεσή της.

Το κοινό συμμετείχε στη συζήτηση κάνοντας αρκετές ερωτήσεις στον συγγραφέα, κάποιοι διαφώνησαν με συγκεκριμένες θέσεις του, όλοι όμως, όπως διαφάνηκε έφυγαν με θετική εντύπωση για τον Γιάννη Μακριδάκη, έναν άνθρωπο με ενδιαφέρουσα κοινωνική δράση και ένα νέο συγγραφέα που όλα δείχνουν πως έχει να δώσει πολλά στη σύγχρονη λογοτεχνία.

Αναστασία Τσολάκη




4 σχόλια:

LaZia είπε...

Πολλά από αυτά που μας είπε ο κύριος Μακριδάκης μου άρεσαν πολύ, αλλά τώρα θέλω να υπογραμμίσω δυο από αυτά:

1) η πραγματική επανάσταση του σήμερα είναι να στραφούμε προς την παραγωγή!
Παρόλο που ξέρω, παρόλο που διαπιστώνω ότι γίνεται πάντα πιο δύσκολο να βρεις σπόρους για καλλιέργειες γιατί σου πουλάνε φυτά και φιντάνια μιας γενιάς, στείρα, που δεν βγάζουν άλλους σπόρους, και αυτό για να μπορέσεις μεν να "παίζεις" με τον μπαχτσέ σου μια χρονιά, αλλά να μην σου' ρθει η ιδέα να γίνεις πραγματικός καλλιεργητής, δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι αν θέλουμε να αντισταθούμε στο κατάντημα της κοινωνίας μας πρέπει να επαναστατούμε ενεργά (δηλαδή η ιδέα της επανάστασης έρχεται… αλλά ;-) και η καλύτερη επανάσταση, η πιο αποτελεσματική, η πιο επικίνδυνη για αυτούς που θέλουν να μας καταστρέψουν είναι η -- ΠΑΡΑΓΩΓΗ --!!
τέλεια! καταπληκτική ιδέα! θα έλεγα ότι πρόκειται για το γνωστό "αβγό του Κολόμπου", η απλή αλλά αόρατη στους περισσότερους λύση!

2) η δεύτερη ιδέα κάπως συνδέεται με την προηγούμενη: δεν υπάρχει ανεργία. Σωστά! Η ανεργία είναι μόνο μια λανθασμένη στάση που αποκτήσαμε γιατί δεν καταδεχόμαστε πια να κάνουμε "ταπεινές δουλειές". Αν επιστρέφουμε στην παραγωγή, θα βρουν λύση πολλά από τα σημερινά προβλήματα.

giuseppina

Ανώνυμος είπε...

Δεν θα σταθώ στο θέμα της παραγωγής και της ανεργίας γιατί θεωρώ είναι πολύ πιο σύνθετο απ’ ό,τι παρουσιάζεται από τη στιγμή που συνδέεται άμεσα με τη διαφθορά, την παρακρατική εξουσία, το υποσύστημα, την προσπάθεια εξομοίωσης της κοινής σκέψης κλπ, κλπ.
Για το έργο του Μαρκιδάκη έχω να πω, πως διάβασα τ και και μου φάνηκαν πολύ ενδιαφέροντα και ως προς τον τρόπο γραφής και αφήγησης και ως προς το περιεχόμενο.
Συγγραφέα που σίγουρα θα ακολουθήσω και στο μέλλον, με την ελπίδα να μας προσφέρει νέες συγκινήσεις με κάθε του επιτυχία.
Rosa

Λέσχη ανάγνωσης Κω είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Λέσχη ανάγνωσης Κω είπε...

Ρόζα,
ο Μακριδάκης μας είπε ότι το Μάιο θα γίνει η παρουσίαση του νέου του βιβλίου. Το περιμένουμε!! :-)

Ιωσηφίνα