Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

"Μέσα σ' ένα κορίτσι σαν κι εσένα"

    ήταν ο τίτλος του βιβλίου με το οποίο η Λέσχη Ανάγνωσης Κω αποχαιρέτισε το 2012. Πρόκειται για το μυθιστόρημα της Άντζελας Δημητρακάκη που εκδόθηκε το 2009 από τις εκδόσεις της Εστίας. Εύλογη η απορία όσων διαβάζετε αυτές τις πρώτες σειρές: "Τι δουλειά έχει αυτή η ανάρτηση εδώ, τέλη Φεβρουαρίου, για ένα βιβλίο που διαβάστηκε... πέρυσι;" Δεν θα την αντιπαρέλθω, καθώς είμαι η υπαίτια της καθυστερημένης μας ανάρτησης, αφού ενώ ανέλαβα μετά χαράς να γράψω για τη συζήτηση που ακολούθησε την ανάγνωση του βιβλίου, η εκ χαρακτήρος ροπή μου προς την αναβλητικότητα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Νά 'μαστε λοιπόν στον εκπνέοντα σχεδόν Φλεβάρη και ορίστε και το καθυστερημένο "ρεπορτάζ":




Η Κατίνα Μελά, γόνος ιδιόρρυθμης ελληνοαμερικανικής οικογένειας και μελετήτρια της σύγχρονης ελληνικής ποίησης, φτάνει στην Αθήνα τον Σεπτέμβρη του 2006. Η καθημερινότητά της μετατρέπεται σύντομα σε μια κωμικοτραγική προσπάθεια ένταξης στην αθηναϊκή κοινωνία των ημερών μας και σε μια σπαρακτική απόπειρα συμφιλίωσης με τα πρόσωπα του παρελθόντος της. Παρά τα καταιγιστικά γεγονότα που σηματοδοτούν τη διαμονή της, τον Ιούλιο του 2007 η Κατίνα θα εγκαταλείψει την έκρυθμη πόλη, έχοντας προηγουμένως καταθέσει σε ένα διεθνές φιλολογικό συνέδριο τη μαρτυρία της για την απρόβλεπτη σύνδεση λογοτεχνίας και ζωής.

    Την παραπάνω παράγραφο μπορεί να διαβάσει ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης στο οπισθόφυλλο του βιβλίου και δεν προτίθεμαι να αποκαλύψω εδώ περισσότερα για την πλοκή του, τα οποία μάλλον θα λειτουργήσουν ως spoilers σε όσους δεν το έχουν διαβάσει ακόμα. Περνάω επομένως κατευθείαν στο "ρεπορτάζ" από τη συζήτησή μας για το βιβλίο. Επρόκειτο πραγματικά για ένα από τα λίγα που έχουμε διαβάσει ως Λέσχη που συγκέντρωσε ισάριθμες σχεδόν θετικές και αρνητικές κριτικές. 
    Διαφωνήσαμε ως προς όλα σχεδόν τα θέματα που θίγονται κατά τη συζήτηση ενός βιβλίου. Ως προς τον τρόπο, ας πούμε, που επέλεξε η συγγραφέας να χειριστεί τα θέματά της, δηλαδή αρχικά μέσα από επιστολές του κεντρικού προσώπου -της Κατίνας- προς φίλους, συνεργάτες και συγγενείς. Αυτές για το πρώτο μισό του βιβλίου. Ακολουθούν σελίδες του ημερολογίου της και το βιβλίο κλείνει με ανακοίνωση της Κατίνας σε φιλολογικό συνέδριο. Τόσο οι επιστολές όσο και τα ημερολόγια ρίχνουν φως στα ίδια πάνω-κάτω γεγονότα, αλλάζει όμως ο τρόπος προσέγγισής τους. Εδώ βρισκόταν το πρώτο σημείο που ακούστηκαν διαφορετικές απόψεις στη συζήτησή μας, κατά πόσο δηλαδή αυτός ο χειρισμός εκ μέρους της συγγραφέα προήγαγε με πρωτότυπο τρόπο τα θέματά της ή κούρασε με επαναλήψεις.     
    Διαφωνήσαμε επίσης για το αν τα θέματα που θίγονται άξιζαν πραγμάτευσης (εδώ ανοίγει βέβαια μια άλλη μεγάλη συζήτηση -την οποία και κάναμε, φυσικά- για το τι περιμένει ο καθένας από ένα βιβλίο), καθώς και ως προς τις δόσεις ρεαλισμού που περιέχονται σε κάποιες σκηνές. Ακόμα και η γλώσσα και το ύφος του βιβλίου μάς δίχασαν για το κατά πόσο ήταν αποτελεσματικά. 
    Διαφωνήσαμε μέχρι εξάντλησης. Καταλήξαμε εν ολίγοις ότι συμφωνούμε πως διαφωνούμε. Στο μόνο που συμφωνήσαμε και εξακολουθούμε να συμφωνούμε είναι για την ευχάριστη και χρήσιμη εμπειρία της συζήτησης και ανταλλαγής απόψεων που προκύπτει μετά από κάθε ανάγνωση βιβλίου, μετά από κάθε συνάντηση της Λέσχης μας.

Αποστολία Παπαγεωργίου