Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής με το συγγραφέα Βασίλη Παπαθεοδώρου


Το Σαββατοκύριακο 1 και 2 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε σεμινάριο δημιουργικής γραφής από το συγγραφέα Βασίλη Παπαθεοδώρου. Το σεμινάριο διοργάνωσε η Λέσχη Ανάγνωσης Κω σε συνεργασία με το Δήμο Κω και απευθυνόταν σε μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου.
 

Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου γεννήθηκε το 1967 στην Αθήνα. Τελείωσε τη Γερμανική Σχολή Αθηνών και σπούδασε μεταλλουργός και χημικός μηχανικός στο ΕΜΠ, ενώ έκανε μεταπτυχιακά στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Έχει κυκλοφορήσει έως τώρα δέκα νεανικά και εφηβικά μυθιστορήματα, πέντε από τα οποία ("Το μήνυμα", "Οι Εννέα Καίσαρες", "Χνότα στο τζάμι", "Στη διαπασών", "Το μεγάλο ταξίδι της κινέζικης πάπιας") διδάσκονται στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στο Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, σε μετεκπαιδευόμενους δασκάλους. Έχει τιμηθεί δύο φορές με το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας και δύο φορές με το Βραβείο του περιοδικού "Διαβάζω" (2008, 2010) για τα βιβλία του "Χνότα στο τζαμί" και "Στη διαπασών". Επίσης έχει αποσπάσει άλλα έξι λογοτεχνικά βραβεία για διάφορα έργα του από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά και τον Κυπριακό Σύνδεσμο Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου.

Οι περισσότεροι από τους μαθητές που πήραν μέρος είχαν ξανασυναντηθεί με το συγγραφέα στα πλαίσια του προγράμματος του ΕΚΕΒΙ «Συγγραφείς και εικονογράφοι στα σχολεία» σε προγράμματα που πραγματοποιήθηκαν στα σχολεία της Κω.

Το σεμινάριο είχε μεγάλη επιτυχία και στους μαθητές που συμμετείχαν απονεμήθηκε πτυχίο συμμετοχής και μοιράστηκαν σελιδοδείκτες. Τα παιδιά έγραψαν και μας έστειλαν ηλεκτρονικά τις εντυπώσεις τους.

Δανάη Αμαλβύ,
Μπορώ να πω πως πέρασα υπέροχα!!! Έμαθα πολλά πράγματα μέσα σε λίγη ώρα. Ακόμη έχω να σημειώσω πως ο κύριος Παπαθεοδώρου έκανε εξαιρετική δουλειά, ήταν πολύ υπομονετικός και καλός μαζί μας. Ευχαριστώ πολύ τον ίδιο που ήρθε να μας δει, αλλά και την λέσχη ανάγνωσης που μας έδωσε αυτή την ευκαιρία!


 

Ελένη Αννιτσάκη
Μια χαρά περάσαμε!!ωραία εμπειρία..γελάσαμε κιόλας!!ήταν ένα σημαντικό βήμα για μένα , διότι και εγώ γράφω και ομολογώ πως έμαθα αρκετά σημαντικά πράγματα!! Αν και δεν μ' αρέσουν οι ομαδικές δραστηριότητες τόσο όσο οι ατομικές, η συνεργασία στο τέλος ήταν διασκεδαστική!!

 

Ελένη Πατάκου
Ήταν πολύ ωραία!!αν και είχαμε περιορισμένο χρόνο ο κύριος Παπαθεοδώρου κατάφερε να μας πει πολύ σημαντικά πράγματα και να προσελκύσει το ενδιαφέρον και εκείνων που δεν ασχολούνται με το γράψιμο. Τον ευχαριστούμε πολύ που διέθεσε τον χρόνο του και ελπίζουμε την επομένη φορά να έχουμε περισσότερη ώρα και να έχουμε μαζί μας και την κυρία Κεφαλά!!

 

Θεοδοσία Διακογιάννη
Λοιπόν....... Ηταν καταπληκτικά!!! Για να πω την αλήθεια δεν περίμενα να ήταν τόσο υπέροχα... Φεύγοντας από εκεί ένιωσα διαφορετικά ! Είχα ακούσει τόσο όμορφα λόγια από τον κ. Παπαθεοδώρου που με έκαναν να αγαπήσω το γράψιμο ακόμα περισσότερο και ήταν και η αφορμή για να γράψω ένα κειμενάκι !!! Χωρίς να μας κουράσει, να μας κάνει να βαρεθούμε και χωρίς να το καταλάβουμε, μας έκανε καλύτερους αναγνώστες!! Το διασκέδασα και τον ευχαριστώ πάρα πολύ!! Εύχομαι να δοθούν ευκαιρίες και στο μέλλον για να γίνει κάτι παρόμοιο!!!


 

 Μαρία Παπαγεωργίου
Το σεμινάριο ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον για μένα τουλάχιστον, γιατί μ' αρέσει πολύ να γράφω ιστορίες και με βοήθησε πάρα πολύ ο κύριος Παπαθεοδώρου για το τι δεν πρέπει να κάνουμε όταν γράφουμε.

 
Σέια Ντρέου

Ήταν μια καταπληκτική εμπειρία! Ο Παπαθεοδώρου ήταν πολύ καλός και ευγενικός μαζί μας. Μας εξήγησε πολλά πράγματα τα οποία πιστεύω πως θα μας φανούν χρήσιμα στο μέλλον! Η άσκηση που κάναμε στο τέλος, στην οποία χωριστήκαμε σε ομάδες, το κάθε παιδί έγραψε μια δική του πρόταση που εκδήλωνε συναισθήματα, τόπο, χρόνο και το τέλος και στη συνέχεια ενώσαμε τις προτάσεις μας και το δώσαμε στον κ. Παπαθεοδώρου. Εκείνος διάβασε το κειμενάκι κάθε ομάδας και μετά το σχολιάσαμε! Αυτή η άσκηση λοιπόν ήταν η αγαπημένη μου. Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία κ ελπίζω, στο μέλλον, να έχω την ευκαιρία να ξανά συναντήσω τον κύριο Παπαθεοδώρου και να συμμετέχω σε κάτι παρόμοιο!!

 
Σοφία Πανέρα

Μια χαρά περάσαμε!!! Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία. Μας βοήθησε να μάθουμε αρκετά πράγματα τα όποια θα μας χρησιμεύσουν αργότερα! Ο κύριος Παπαθεοδώρου ήταν πολύ καλός και τον ευχαριστούμε πολύ που μας έδωσε αυτήν την ευκαιρία.

 

 

 

 

 

 

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Ταξίδι στην άκρη της νύχτας


Το «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας» αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, ένα σημαντικό δείγμα της συγγραφικής δράσης του Σελίν.

Από τις πρώτες κιόλας σελίδες του βιβλίου μεταφερόμαστε στη φρίκη των χαρακωμάτων του Α΄ παγκοσμίου πολέμου. Ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας, ο Φερδινάνδος, ένας Γάλλος στρατιώτης, αδυνατώντας να κατανοήσει τη φρίκη που βιώνει γύρω του παύει από την πρώτη στιγμή να θεωρεί ως εχθρούς του μόνο τους Γερμανούς, αλλά και τον καθένα που συμβάλλει με κάθε τρόπο στη συνέχεια αυτής της τρέλας. Η λογική του, τελείως διαφορετική από αυτή των υπολοίπων, τον μετατρέπει σε ένα τραγικό πρόσωπο.

Σε κάποια από τις αποστολές που του αναθέτουν συναντάει έναν άλλον φυγά της πραγματικότητας, τον Ροβινσώνα, έναν ήρωα που θα μπορούσε να πει κανείς ότι λειτουργεί σαν Alter ego του πρωταγωνιστή. Η λήξη του πολέμου βρίσκει τον Φερδινάνδο σε μια αφρικανική γαλλική αποικία όπου η φρίκη εδώ αλλάζει πρόσωπο και μετατρέπεται σε εκμετάλλευση και σε απόλυτη εξαθλίωση των ανθρώπων.  Αρνούμενος να συμμετάσχει και αυτή τη φορά με οποιονδήποτε τρόπο σε αυτά που συμβαίνουν γύρω του δεν έχει άλλη επιλογή από το να πάρει πάλι το δρόμο για αναζήτηση νέας τύχης...

Η Αμερική με τα μεγάλα κτίρια δεν τον θαμπώνει. Τον απογοητεύει ο τρόπος ζωής. Δεν  θέλει να γίνει μέρος αυτής της μηχανής που συνθλίβει τους ανθρώπους και επιστρέφει στη Γαλλία να τελειώσει τις σπουδές του στην ιατρική.Του δίνεται έτσι η δυνατότητα να αποκτήσει χρήματα μα πάντα υπάρχει μια εσωτερική συστολή που τον εμποδίζει, όπως ο ίδιος λέει «θέλει  θράσος να ζητήσεις χρήματα από κάποιον που είναι στα τελευταία του..»

Η τραγικότητα στην ιστορία του Φερδινάνδου έγκειται στην αδυναμία του να κάνει οτιδήποτε για να αλλάξει τον κόσμο. Ο κόσμος γύρω του είναι άκαμπτος, σκληρός, δεν έχει επιλογή, μέσα εκεί πρέπει να πορευτεί...

Όλο το έργο είναι μια συνεχή καταγγελία ενάντια στο παράλογο του πολέμου, στην αποικιοκρατία, στις ψεύτικες ανθρώπινες σχέσεις, στην εκκλησία. Κανείς δε μένει αλώβητος από αυτή την κριτική κι αυτό κάνει το βιβλίο πάντα επίκαιρο κι ενδιαφέρον.

Η ανάγνωση μπορεί να «βαραίνει» εξαιτίας όλων των δυσάρεστων καταστάσεων που περιγράφονται, αποτέλεσε όμως σίγουρα μια καλή επιλογή από τη λέσχη μας!

                                                                  Νίκος Ξενοκώστας

Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

Καλοκαιρινές βιβλιοπροτάσεις 2012



  • Το σύνδρομο Πόρτνοϊ – Φίλιπ Ροθ (εκδ. Πόλις)
  • Νέμεσις – Φίλιπ Ροθ (εκδ. Πόλις)
  • Ο Μαύρος Οβελίσκος – Έριχ Μαρία Ρεμάρκ (εκδ. Σύγχρονη Εποχή)
  • Η εξέγερση – Joseph Roth (εκδ. Καστανιώτη)
  • Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο – Άρτουρ Σοπενχάουερ (εκδ. Πατάκη)
  • Νίτσε: 99 μαθήματα καθημερινής φιλοσοφίας – Πέρσυ Άλλαν (εκδ. Πατάκη)
  • Τι ωραίο πλιάτσικο – Τζόναθαν Κόου (εκδ. Πόλις)
  • Εις γην Χαναάν – Σεμπάστιαν Μπάρυ (εκδ. Καστανιώτη)
  • Δάσκαλος και μαθητής – Antonio Scurati (εκδ. Πόλις)
  • Εγώ ο Ζάχος Ζάχαρης – Λένα Διβάνη (εκδ. Καστανιώτη)
  • Μέρες Εγκατάλειψης -Elena Ferrante (εκδ. Άγρα)
  • Το 13ο υπόγειο – Βαγγέλης Μπέκας (εκδ. Μπαρτζουλιάνος)
  • Διονυσία – Αντώνης Νικολής (εκδ. Το Ροδακιό)
  • Το ποτάμι – Ketil Bjornstad (εκδ. Πόλις)
  • Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων – Jean-Michel Guenassia (εκδ. Πόλις)
καλό καλοκαίρι και καλές αναγνώσεις!! 

Η Λέσχη το Σεπτέμβρη θα συζητήσει το βιβλίο αριστούργημα 

Ταξίδι στην άκρη της νύχτας 
του 
Λουί Φερντινάντ Σελίν  

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Το σπίτι του ύπνου, Τζόναθαν Κόου


Την περασμένη Κυριακή συναντηθήκαμε για να συζητήσουμε το βιβλίο του Τζόναθαν Κόου «Το σπίτι του ύπνου». Στο σύνολο μας βρήκαμε το βιβλίο ενδιαφέρον, πρωτότυπο και με πολύ ιδιαίτερο θέμα. Οι αναφορές του Κόου στον ύπνο και τις θεωρίες σχετικά με αυτόν ήταν ευρηματικές και δεν κούραζαν-τουναντίον πρόσθεταν στο βιβλίο.

Το εύρημα του βιβλίου με τον τίτλο Το σπίτι του ύπνου και η χρήση του στην πλοκή υπόθεσης καθώς και η σύνδεση του με το χώρο που εξελισσόταν τα πειράματα του Γκρέγκορι ήταν από τα ευφυή στοιχεία του βιβλίου. Η πλοκή του μύθου και η διαίρεση των κεφαλαίων με βάση τα στάδια του ύπνου ήταν εξαιρετικά δσμένη από τον συγγραφέα και κρατούσε την προσοχή του αναγνώστη αμείωτη. Η αφήγηση του βιβλίου βασιζόταν στη χρήση του φλας μπακ και στη μεταφορά στο σήμερα, με αποτέλεσμα την εντεινόμενη αγωνία για την εξέλιξη των γεγονότων.


 Οι χαρακτήρες του βιβλίου ήταν αληθινοί, απρόβλεπτοι και διέθεταν όλα τα θετικά και αρνητικά στοιχεία που φέρει η ανθρώπινη προσωπικότητα. Ο Τέρι ήταν ένας ελκυστικός ήρωας , το άτομο που είχε την πιο συγκροτημένη προσωπικότητα από την παρέα, σε αντίθεση με τον Γκρέγκορι που παρουσιάζεται ως ψυχοπαθής. Η σχέση του Ρόμπερτ με τη Σάρα και η εμμονή του να συνδέσει τη μοίρα του μαζί της ήταν εντυπωσιακά δοσμένη. Η Βερόνικα, η Κλειώ , η Ρούμπι και όλα τα άλλα πρόσωπα που πλαισιώνουν τους κύριους ήρωες του βιβλίου είναι πρόσωπα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Ο Κόου αναφέρεται στις αρρώστιες που σχετίζονται με τον ύπνο-ναρκοληψία και αϋπνία –και δένει το μύθο του μπερδεύοντας αλήθεια και όνειρο. Το κύριο χαρακτηριστικό του βιβλίου είναι η έκπληξη που σου επιφυλάσσει το τέλος και η οποία αποκαλύπτεται σταδιακά κρατώντας σε εγρήγορση τον αναγνώστη.

Παράλληλα ο Κόου αναφέρεται και στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της Αγγλίας(σύνδεση του ύπνου με τη θεωρία του καπιταλισμού και των φιλελεύθερων κομμάτων). Συγχρόνως εμφανής είναι η ειρωνεία του για την κινηματογραφική παραγωγή της Αμερικής (η συζήτηση του Τέρι με το γιο του παραγωγού μόνο γέλια μπορεί να προκαλέσει ). Ενώ το σεμινάριο με τις μεγάλες προσωπικότητες, που αν και έχουν σημαντικές επαγγελματικές εκκρεμότητες πρέπει να ασχοληθούν με παιχνιδάκια ψευδο-ψυχολογικά  καταδεικνύει την είσοδο του μάνατζμεντ ακόμα και σε τομείς όπως η ψυχολογία και η ψυχιατρική .

Ωστόσο η υποφώσκουσα ειρωνεία και η χιουμοριστική γραφή του ελαφρώνουν την ανάγνωση .Είναι φανερό ότι ο Κόου ξέρει πώς να γοητεύει τον αναγνώστη και να κρατά συνεχές και αδιάσπαστο το ενδιαφέρον του καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης!
Γιώτα Κεφαλά

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Η Σώτη Τριανταφύλλου κοντά μας!

Ήταν 5 Μάη 2012, παραμονές εκλογών, όταν η Σώτη Τριανταφύλλου ήρθε να συναντήσει τα μέλη της Λέσχης μας. Δεν ήταν προγραμματισμένη κάποια εκδήλωση... Επιθυμούσαμε να τη δούμε ιδιαιτέρως, ως μέλος της δικής μας Λέσχης Ανάγνωσης και να μας συντονίσει μια συζήτηση για το τελευταίο βιβλίο που διαβάσαμε, που μάλιστα ήταν δική της πρόταση: "Ο υπέροχος Γκατσμπυ" του Σκοτ Φιτζέραλντ.
Παρεϊστικα, λοιπόν, συναντηθήκαμε για να τη γνωρίσουμε καλύτερα σε παραλιακό ταβερνάκι της πόλης. Αναπόφευκτο να μιλήσουμε για πολιτική. Μοιράστηκε μαζί μας τις απόψεις της για τη "Χρυσή Αυγή", για την ελληνική αριστερά, για την πορεία της παιδείας στην Ελλάδα, αλλά και στην Αμερική, που ζούσε μέχρι πρότινος, όπου έκλεισε το σχολείο που δούλευε με τα 1600 παιδιά, την απογοήτευση που εισπράττει από την Ελλάδα και πολλά άλλα θέματα...


Στη συνέχεια πήγαμε σε κεντρικό καφέ της πόλης, εφόσον η Λέσχη δεν διαθέτει δικό της χώρο για τις συναντήσεις της, αλλά φιλοξενείται σε παρόμοιες επιχειρήσεις. Εκεί μας μίλησε και για το βιβλίο που μας είχε προτείνει να διαβάσουμε, την ιστορία του Μεγάλου Γκάτσμπυ, ενός Αμερικανού που, μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και λίγο πριν το "κραχ", πλουτίζει με όχι απαραίτητα ηθικούς τρόπους... Παρέχει στο μέγαρό του συνεχώς πάρτυ και δεξιώσεις διατηρώντας ένα μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του. Κινητήριος δύναμη είναι μια γυναίκα, η οποία ήταν παλιά του αγαπημένη και τώρα παντρεμένη με άλλον, μια που εκείνος δεν μπορούσε τότε να της προσφέρει το "αμερικανικό όνειρο". Συναντάμε κι άλλους ολοκληρωμένους ήρωες που η ζωή τους είναι δηλωτική της ηθικής της εποχής και της αλλοτρίωσης που το αμερικάνικο όνειρο επέβαλε.
Ο στόχος φαίνεται να είναι αυτή ακριβώς η αλλοτρίωση που επέρχεται με την απόκτηση πλούτου και υλικών αγαθών.
Πιο βαθειά, όμως, σε μια δεύτερη ανάγνωση διαπιστώνουμε τη δυστυχία του Γκάτσμπυ, που είναι προσκολλημένος στο παρελθόν, δε ζει το παρόν του και δεν αντιλαμβάνεται πόσο δυσοίωνο θα είναι το μέλλον του. Ολη αυτή η προσκόλληση στο παρελθόν κα στα παλιά του αισθήματα, που οι άλλοι άνθρωποι, και κυρίως η γυναίκα που τον ενδιαφέρει, δεν ενστερνίζονται, προδιαγράφει το τέλος του, το τραγικό του τέλος. Ένα θάνατο που δεν έχει καμιά δόξα και "γκλάμουρ", που δεν έχει φίλους να τον κλάψουν, που δείχνει πόσο μόνος ήταν πραγματικά παρά το μύθο που είχε δημιουργήσει.


Αφού ολοκληρώσαμε τη συζήτηση για το βιβλίο, κατέφτασαν στο χώρο τα νιάτα. Μαθητές από τη Λέσχη ανάγνωσης του 2ου ΓΕΛ Κω, που τη γνώρισαν μέσα από το βιβλίο της "Για την αγάπη της Γεωμετρίας", στα πλαίσια της λειτουργίας της Λέσχης ανάγνωσης του σχολείου.

Τη ρώτησαν για το βιβλίο, αλλά γρήγορα η συζήτηση πέρασε σε πιο προσωπικά θέματα, όπως για τη ζωή της, τις σπουδές της και τον αυτοβιογραφικό χαρακτήρα των έργων της. Είναι σύνηθες φαινόμενο τα παιδιά να θεωρούν ότι τα στοιχεία που αναφέρονται στα βιβλία είναι αυτοβιογραφικά. Τους διαχώρισε το αυτοβιογραφικό από το μυθοπλαστικό στοιχείο, αλλά και τόνισε τον συγκερασμό τους.
Θυμήθηκε και μοιράστηκε μαζί μας τις αναμνήσεις της από τα μαθητικά της χρόνια, όταν λόγω πίεσης των γονιών της πέρασε πρώτη (!) στη Φαρμακευτική Αθηνών και πήρε το πρώτο της πτυχίο. Ύστερα πήγε στο Παρίσι, όπου σπούδασε Γαλλική Φιλολογία, εργαζόμενη παράλληλα για να εξοικονομήσει τα δίδακτρα. Τέλος πήγε στη Νέα Υόρκη, να σπουδάσει Αμερικανική Ιστορία, την οποία και δίδαξε. Πάντα όμως ήθελε να γίνει συγγραφέας. Και το κατάφερε και αυτό. Κυρίως αυτό!
Μίλησε για το σύστημα παιδείας σε Ελλάδα και Αμερική. Μας μίλησε για τη συμπεριφορά των μαθητών σε Ελλάδα και Αμερική. Ήταν ιδιαίτερα δηκτική με τους Έλληνες εκπαιδευτικούς και το σύστημα που υπηρετούν.
Απάντησε και σε κοινωνικές αναζητήσεις των παιδιών, όπως  για τη θέση της για την οικογένεια. Τόνισε ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για να κάνουν οικογένεια, αλλά από τη στιγμή που το επιλέγουν, πρέπει να θέτουν και να υπακούν σε κανόνες. Μίλησε για το χρήμα σε σχέση με την οικογένεια. Ότι δεν πρέπει να θεωρούνται υποκατάστατο της οικογενειακής ζεστασιάς τα χρήματα. Άλλα εφόδια πρέπει να δίνουν οι γονείς στα παιδιά. Εξάλλου και τα ίδια τα παιδιά χρειάζονται τα όρια της οικογένειας και όχι τα χρήματά της. Οι γονείς οφείλουν να βοηθούν τα παιδιά να αποκτούν ανεξαρτησία.
Τα συμβούλεψε να μην απογοητεύονται με τίποτα. "Να πέφτεις εφτά φορές και να σηκώνεσαι οχτώ", είπε χαρακτηριστικά. Φράση που σημάδεψε το πέρασμά της από τις ψυχές των μαθητών, αλλά και τις δικές μας.
Συνήθως απογοητεύομαι από τη γνωριμία εκ του σύνεγγυς με ανθρώπους που θαυμάζω και εκτιμώ μέσα από το έργο τους. Η Σώτη ήταν μια ευχάριστη έκπληξη!
Σύγχρονη και μοντέρνα με νέες και δροσερές απόψεις, εφ' όλης της ύλης, παράλληλα με ωριμότητα, αυτοπεποίθηση και αυτογνωσία, μίλησε στα παιδιά και εμάς και μας "κέρδισε". Οι απόψεις της διατυπώνονταν καθαρές έως και απόλυτες κάποιες φορές. Σίγουρη για τις επιλογές της μοιράστηκε τα "πιστεύω" της σε μια ατμόσφαιρα άκρως φιλική, άνετη, ζεστή. Δίνει το μήνυμα μέσα από τη ζωή της πρώτα και από τα βιβλία της έπειτα:
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή, και πολύ μεγάλη για να είναι βαρετή!

    ΝΤΑΙΖΗ ΠΕΡΕΖΟΥ

Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Χίλντα Παπαδημητρίου: "Για μια χούφτα βινύλια" μέσω... Skype!


Για μια χούφτα βινύλια και πολλά άλλα διόλου ευκαταφρόνητα συζητήσαμε με τη συγγραφέα Χίλντα Παπαδημητρίου, το Σάββατο 17 Μαρτίου, με αφορμή τη διαδικτυακή της «επίσκεψη» στη Λέσχη Ανάγνωσης Κω. Αφού αποκαταστάθηκαν τα τεχνικής φύσης θέματα ήχου, συνδεθήκαμε με το αθηναϊκό LC Book Club που τη φιλοξενούσε στο χώρο του.
Το κλίμα δεν άργησε να ζεσταθεί. Έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις, κατατοπίσαμε αμφότερους για τις συνήθειες κάθε λέσχης και περάσαμε στον Χαρίδημο, τον ήρωα του βιβλίου της Χ. Παπαδημητρίου. Ο Χάρης λοιπόν, όπως μας είπε, στην πορεία της συγγραφής διεκδίκησε το ρόλο του κεντρικού ήρωα, αν και άλλα ήταν τα σχέδιά της εξαρχής. Χαρακτηριστικό είναι, συμφωνήσαμε όλοι, το πώς ο Χάρης, αν και ιδιοσυγκρασιακά αποκλίνει αρκετά από τον κλασικό αστυνομικό του εγκληματολογικού -χοντρός, μη δημοφιλής τόσο ως παιδί όσο και ως ενήλικας, γκαφατζής, χωρίς αυτοπεποίθηση αρκετές φορές- καταφέρνει ωστόσο να μας γίνει συμπαθής. Και προς μεγάλη χαρά όσων αναγνωστών τον συμπάθησαν, μας ανακοίνωσε ότι ο ήρωας του αστυνομικού αυτού μυθιστορήματος εξασφάλισε σίγουρη συμμετοχή και για το επόμενο βιβλίο της.
Γράφω για τον Χαρίδημο σαν να πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο, αφού αν κρυφάκουγε κανείς τη συζήτησή μας θα σχημάτιζε πράγματι την εντύπωση ότι μιλάμε για μια αληθινή παρέα ανθρώπων και όχι για πρόσωπα μυθιστορήματος: «Ποια ήταν τα κίνητρα της Σόνιας όταν ομολόγησε», «τσάι σαν αυτό που προτιμούσε η Σόνια;» ή «Τι βιβλία διάβαζε η Λέσχη Ανάγνωσης της μητέρας του Χάρη», ήταν μερικές μόνο από τις ερωτήσεις που θέσαμε στην Χίλντα, οι οποίες μας πρόδωσαν: «ζήσαμε» μαζί με τους ήρωες κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης.
Μας απασχόλησαν βέβαια και κοινωνικά θέματα που αντανακλώνται στην πλοκή του μυθιστορήματος αυτού, όπως το αν ο οικογενειακός θεσμός φαίνεται να περνάει κρίση, αφού στο βιβλίο καμία οικογένεια δεν έχει την παραδοσιακή της μορφή (χωρισμένα ζευγάρια, άντρες προχωρημένης ηλικίας που ζουν με τις μανάδες τους). Η Χίλντα σε αυτό μας απάντησε πως τέτοιου είδους οικογένειες είναι σήμερα μια πραγματικότητα υπαρκτή όσο και οι πιο παραδοσιακές, οπότε αφού υπάρχουν στη ζωή γιατί να μην υπάρχουν και στο βιβλίο, αφού μάλιστα εξυπηρετούσαν και την πλοκή του.
Μάθαμε ακόμα πως το βιβλίο δεν είναι αφιερωμένο μόνο στο βινύλιο αλλά, κυρίως, στο μικρό δισκάδικο που χάνεται. Οι μυημένοι του χώρου θα θυμούνται πως για κάθε γειτονιά το  μικρό δισκάδικο δεν ήταν ένα ακόμα κατάστημα, αλλά σημείο συνάντησης και συζητήσεων για τους μουσικόφιλους. Η ίδια η συγγραφέας είχε δισκάδικο στο παρελθόν, οπότε δεν της ήταν δύσκολο να αναπαραστήσει την ατμόσφαιρά του, αφού επρόκειτο για βίωμά της. Δεν ήταν τυχαίο επίσης ότι το πρώτο της μυθιστόρημα ήταν αστυνομικό, αφού σαν παιδί όχι μόνο διάβασε πολλά παρόμοια βιβλία, μα εξέφρασε κιόλας στον εαυτό της, σε ηλικία 11 ετών, την επιθυμία να γίνει συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων!
Τα παραπάνω είναι  μερικά μόνο στιγμιότυπα από την συζήτησή μας με τη Χίλντα Παπαδημητρίου. Ήταν μια διαφορετική, πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα  «στιγμή» για τη Λέσχη μας και την ευχαριστούμε πολύ.

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Επόμενο βιβλίο...


Ταξίδι στην άκρη της νύχτας

Ταξίδι στην άκρη της νύχτας

Θέμα:  Ξένη πεζογραφία


Μετάφραση:  Σεσίλ Ιγγλέση-Μαργέλλου

Σελίδες:  638

Ημ. Έκδοσης: 01/04/2009


Περιγραφή:

"Αριστούργημα!"... "Ανοσιούργημα!"... "Μνημειώδες!"... "Ελεεινό!"... "Υψηλό!"... "Χυδαίο!"... "Κωμικό!"... "Τραγικό!"... "Κωμικοτραγικό!"... "Φιλάνθρωπο!"... [...] "Ακροδεξιό!"... "Αναρχικό!"... [...] "Έκφυλο!"... "Χειμαρρώδες!"... "Ηρωικό!"... [...]
Μυριάδες λέξεις γράφτηκαν ήδη το 1932, όταν οι εμβρόντητοι αναγνώστες σαλπάρισαν γι αυτό το αναπάντεχο Ταξίδι, που άλλαξε τα τοπία της γλώσσας, της τέχνης, της ζωής! Μυριάδες γράφονται ακόμη, γιατί το ασύγκριτο μυθιστόρημα του Σελίν εξακολουθεί να μας συγκλονίζει, να μας μεταμορφώνει, να μας μετουσιώνει. Κανείς δεν επέστρεψε, κανείς δεν θα επιστρέψει αλώβητος από την "άκρη της νύχτας".
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

και επόμενο ραντεβού για τη συζήτησή του
τον Σεπτέμβριο 2012
(σε χρόνο και τόπο που θα ανακοινώσουμε εγκαίρως)


Καλό καλοκαίρι!

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

πρωτότυπη συνάντηση δυο λεσχών με συγγραφέα


Το Σάββατο 17/03 στις 19:00

 η Λέσχη ανάγνωσης "LC Book Club" της Αθήνας
και η Λέσχη Ανάγνωσης Κω  
θα συζητήσουν για το το βιβλίο 



      

 "Για μια χούφτα βινύλια" 










της Χίλντας Παπαδημητρίου
με την συμμετοχή της συγγραφέα.

Η τριμερής συνάντηση θα γίνει με σύνδεση μέσω skype


Θα προσπαθήσουμε με τη βοήθεια της τεχνολογίας να ανταλλάξουμε την εμπειρία της από κοινού ανάγνωσης του ίδιου βιβλίου, έστω κι αν μας χωρίζει μια θάλασσα.


Η Λέσχη ανάγνωσης Κω ευχαριστεί το 2' Λύκειο Κω για την φιλοξενία και την τεχνική υποστήριξη  

Ηλεκτρονική συνέντευξη με τον Χρήστο Οικονόμου.

Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου "Κάτι θα γίνει, θα δεις" είχαμε αρκετά αναπάντητα ερωτήματα και θεωρήσαμε πως μόνο ο συγγραφέας θα μπορούσε να μας τα  απαντήσει επαρκώς. Έτσι ήρθαμε σε επαφή με τον κ.Οικονόμου, ο οποίος δέχτηκε να απαντήσει ηλεκτρονικά στις ερωτήσεις μας.
κ.Οικονόμου σας ευχαριστούμε πάρα πολύ!


1.      Γιατί ο τίτλος του βιβλίου αποδεικνύεται οξύμωρος, αφού τελικά το βιβλίο δεν μας αφήνει αισιόδοξο μήνυμα;
Νομίζω ότι ο τίτλος του βιβλίου δεν είναι οξύμωρος, αλλά αμφίσημος, αμφίθυμος.   Τον επέλεξα επειδή ήθελα να δώσω στον αναγνώστη την ευκαιρία να αποφασίσει μόνος του ποια απ’ όλες τις πιθανές εκδοχές θα επιλέξει.   Για μένα είναι πολύ σημαντικό ν’ αφήνω χώρο στον αναγνώστη να ερμηνεύει τα όσα γράφω με τον δικό του τρόπο (δηλαδή με βάση τις εμπειρίες και τα βιώματά του, τις σκέψεις και την κριτική του ικανότητα, τις ιδέες και τα συναισθήματά  του).   Προσπαθώ κάθε φορά ν’ αφήνω ένα κενό ανάμεσα στο κείμενο και στην πρόσληψή του, γιατί πιστεύω ότι έτσι  αποφεύγω τη χειραγώγηση  του αναγνώστη και, συγχρόνως, ανοίγω έναν δίαυλο επικοινωνίας του αναγνώστη με το κείμενο.  
Κατά τη γνώμη μου, κάθε αξιανάγνωστο λογοτεχνικό κείμενο αποτελεί προϊόν αυτής της μυστικής —και πολλές φορές άρρητης— σύμπραξης του συγγραφέα με τον αναγνώστη.   Το  λογοτεχνικό κείμενο γεννιέται από τον συγγραφέα του αλλά μένει ζωντανό χάρη στους αναγνώστες του. 
Κατά τα λοιπά, δεν γράφω για να στέλνω μηνύματα —αισιόδοξα ή απαισιόδοξα.  Η αισιοδοξία και η απαισιοδοξία συνιστούν, κατά τη γνώμη μου, επιφανειακές προσεγγίσεις, και εγώ προσπαθώ να μη μένω στην επιφάνεια των πραγμάτων αλλά να εισχωρώ στο βάθος των πραγμάτων.

2.      Θα θέλαμε να μας σχολιάσετε το εξώφυλλο του βιβλίου : τι συμβολίζει;
Τη μόνη αξιόπιστη απάντηση στην ερώτησή σας μπορεί να σας τη δώσει η γυναίκα μου, η Ιουλία, που σκηνοθέτησε και τράβηξε τη φωτογραφία του εξωφύλλου.  Νομίζω ότι μπορεί να συμβολίζει περισσότερα από ένα πράγματα, οπότε, κατά κάποιον τρόπο, πρόκειται για μια αμφίσημη απεικόνιση, ταιριαστή με τον τίτλο του βιβλίου. 
Ο Τσέχοφ —ένας  από τους συγγραφείς που εκτιμώ απεριόριστα— είπε ότι η δουλειά του συγγραφέα δεν είναι πρωτίστως να δίνει απαντήσεις, μέσα από τα βιβλία του, αλλά να θέτει τις ερωτήσεις με τον σωστό τρόπο.  Προσπαθώ ν’ ακολουθήσω τη συμβουλή του.




3.      Ποια η σκοπιμότητα του να γράψετε ένα τόσο απαισιόδοξο βιβλίο;
Τα διηγήματα που γράφω δεν εξυπηρετούν καμία σκοπιμότητα, πέρα από τη φυσική ανάγκη που νιώθω να δημιουργώ κόσμους και να μεταδίδω τις ειδήσεις από τους κόσμους αυτούς στους αναγνώστες, δηλαδή σε άλλους κόσμους.  Ουδέποτε μ’ έχει απασχολήσει το εάν αυτά που γράφω είναι αισιόδοξα, απαισιόδοξα , ευχάριστα, στενάχωρα ή οτιδήποτε άλλο.  (Παρεμπιπτόντως, έχω γνωρίσει   ανθρώπους που έχουν διαβάσει το «Κάτι θα γίνει, θα δεις», οι οποίοι δεν θα συμφωνούσαν καθόλου με την άποψη ότι είναι «απαισιόδοξο βιβλίο»).  Το μόνο που με απασχολεί είναι να γράφω πράγματα που (θεωρώ ότι) έχουν σημασία, που δεν είναι περιττά ή αδιάφορα.  Προσπαθώ να μεταδώσω, όπως είπα, με απόλυτη πιστότητα και απόλυτη ακρίβεια τα νέα από τους κόσμους που δημιουργώ.  Δεν θα επέτρεπα ποτέ στον εαυτό μου να επιχειρήσει να εκβιάσει τα συναισθήματα του αναγνώστη ή να τον στρέψει προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση ανάγνωσης του κειμένου. 
Εν πάση περιπτώσει, θεωρώ ότι τα διηγήματα που γράφω έχουν περισσότερα από ένα επίπεδα, συνεπώς ο αναγνώστης καλείται να μη μείνει στον εξωτερικό φλοιό της αφήγησης, αλλά να προχωρήσει  στο υπέδαφος και να φτάσει στον πυρήνα. 

4.      Αν γράφατε σήμερα το βιβλίο σας που βιώνουμε έντονα την οικονομική κρίση , τι θα αλλάζατε; (θα ήσασταν πιο οργισμένος π.χ.;)

Επειδή γράφω διηγήματα και όχι μανιφέστα, δεν θέλω να μπερδεύω τα συναισθήματά μου με τη δουλειά μου.  Φυσικά, για να δημοσιεύσω ένα διήγημα, πρέπει να έχω συγκινηθεί εγώ ο ίδιος από τις περιπέτειες των χαρακτήρων —αλλά μέχρις εκεί.  Επιπλέον, όταν δημοσιεύω κάτι, το έχω αφήσει ήδη πίσω μου, οπότε δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ αν και πώς θα το ξανάγραφα.  Ένα δημοσιευμένο κείμενο είναι  ένας λογαριασμός που έκλεισε.  Δεν μπορώ να τον ξανανοίξω. 
Άλλωστε, η οικονομική κρίση και οι συνέπειές της είναι μόνο ο εξωτερικός φλοιός των διηγημάτων του «Κάτι θα γίνει, θα δεις».  Πιο μέσα, πιο βαθιά, υπάρχουν άλλα πράγματα.  Το σημαντικότερο από αυτά, κατά τη γνώμη μου, είναι η αναζήτηση της πίστης και της ελπίδας μέσα από τις σχέσεις που αναπτύσσει ο άνθρωπος με τον εαυτό του, τους άλλους ανθρώπους, τον κόσμο και τον Θεό.
  
5.      Ποιες είναι οι αναγνωστικές σας προτιμήσεις ;Έχετε κάποιους αγαπημένους συγγραφείς;
Είμαι φανατικός της μικρής φόρμας.  Οι αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι ο Παπαδιαμάντης, ο Παπαδημητρακόπουλος, ο Κάρβερ, ο Τσέχοφ, ο Λόντον, η Φλάνερι Ο’ Κόνορ, ο Μπάμπελ.   Από μυθιστοριογράφους προτιμώ τον Τζον Στάινμπεκ και τον Κόρμακ Μακάρθι.  Από ποιητές τον Καβάφη, τον Σινόπουλο, τον Γκανά, την Ντίκινσον, τον Φροστ.  Διαβάζω συνεχώς την Αγία Γραφή.   Θεωρώ σπουδαία βιβλία το «Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου, το «Ν’ ακούω καλά τ’ όνομά σου» του Σωτήρη Δημητρίου, «Το ασημόχορτο ανθίζει»  του Βασίλη Γκουρογιάννη, τον «Φύλακα στη Σίκαλη» του Σάλιντζερ, το «The Things They Carried» του Τιμ Ο’ Μπράιεν.

6.      Γιατί επιλέγετε οι ήρωες σας να ανήκουν σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό στρώμα (μικροαστοί);
Δεν επιλέγω τους ήρωές μου επειδή είναι μικροαστοί  αλλά επειδή είναι άνθρωποι φτωχοί, αδύναμοι, ταπεινοί, βασανισμένοι, κυνηγημένοι.  Πολλοί από αυτούς είναι παρατημένοι, αλλά κανείς τους δεν είναι παραιτημένος. Είναι άνθρωποι που αντέχουν, που δεν το βάζουν κάτω.  Ασυναίσθητα ή όχι, ξέρουν (οι γυναίκες κυρίως)  ότι η πίστη και η ελπίδα είναι τα γρανάζια που κάνουν τον κόσμο να γυρίζει.  Μ’ αυτούς τους ανθρώπους έχω ζήσει, αυτούς τους ανθρώπους ξέρω.  Είναι οι άνθρωποί μου.  Γράφοντας γι’ αυτούς τους ανθρώπους προσπαθώ να καταλάβω και να νιώσω τι σκέφτονται, τι νιώθουν, πώς αντιδρούν.  Συμπάσχω μαζί τους και προσπαθώ να μπω στη θέση τους.   Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορώ να τους αντιμετωπίσω με κυνισμό, σαρκασμό ή ειρωνεία.  Αυτός είναι, επίσης, ο λόγος που θεωρώ τη λογοτεχνία κάτι τόσο σημαντικό στη ζωή μας:  πέρα από την αναγνωστική απόλαυση, σου προσφέρει την ευκαιρία —μια μοναδική, ζωτικής σημασίας ευκαιρία— να βγεις από τον εαυτό σου και να βρεθείς, έστω για λίγο, στη θέση κάποιου άλλου.  Διαβάζοντας και γράφοντας λογοτεχνία γινόμαστε, νομίζω, περισσότερο άνθρωποι επειδή γινόμαστε, ο καθένας από εμάς, περισσότεροι άνθρωποι.

    

7.      Στη σελίδα 122 αναφέρετε  «Γι αυτό κι όλες οι επαναστάσεις είναι καταδικασμένες να αποτύχουν.» Είστε οπαδός αυτής της άποψης;
Δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις.  Ωστόσο, προσπαθώ κάθε φορά ν’ ακούω όλες τις απόψεις, ακόμα και αν είναι αφοριστικές.  Εν προκειμένω, προφανώς δεν πιστεύω ότι όλες οι επαναστάσεις είναι εκ των προτέρων αποτυχημένες.  Αλλά, για μένα, το αν συμφωνείς ή διαφωνείς με μια άποψη είναι δευτερεύον θέμα.  Μεγαλύτερη σημασία έχει αν η άποψη αυτή προσφέρει τροφή στο μυαλό σου, αν σε βάζει να σκεφτείς μήπως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως νομίζεις ότι είναι.

8.      (σελ. 105…Κι αφού δεν μπορώ να πω αυτά που νιώθω φοβάμαι ότι θα πάψω να τα νιώθω.) : Γιατί θα συμβεί αυτό; Μήπως έχουμε συνηθίσει να φερόμαστε έτσι; Μήπως η συνήθεια αυτή δεν μας επιτρέπει να αντιδράσουμε;
Ξέρετε, είναι πολύ δύσκολο για μένα να σχολιάζω τα όσα λένε, σκέφτονται ή κάνουν οι χαρακτήρες στα βιβλία μου.  Προσπαθώ να τους αντιμετωπίζω σαν αυτόνομες προσωπικότητες, που έχουν τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο να βλέπουν τα πράγματα.  Δεν τους βλέπω σαν προεκτάσεις του εαυτού μου, ούτε θέλω να τους φορτώσω με τις δικές μου σκέψεις, ιδέες, συναισθήματα. 
Εν πάση περιπτώσει, νομίζω ότι η συγκεκριμένη φράση αναδεικνύει τον φόβο του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι στη σιωπή, την αγωνία του μήπως νεκρωθεί συναισθηματικά και ψυχικά αν επιλέξει να μείνει σιωπηλός σ’ έναν κόσμο όπου θεωρείται επιβεβλημένο να μιλάνε όλοι για όλα, να έχουν όλοι άποψη για όλα.  Πρόκειται, ουσιαστικά, για μια ψυχαναγκαστική διαδικασία, η οποία μάλιστα έχει πάρει ασύλληπτες διαστάσεις λόγω της επιρροής των μέσων ενημέρωσης και, πλέον, λόγω της ραγδαίας εξάπλωσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.  Από εκεί που επικοινωνούσαμε με βάση τις σκέψεις, τις ιδέες, τα συναισθήματα και τα βιώματά μας, έχουμε φτάσει πια στο σημείο να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε και —γιατί όχι;— να ζούμε με βάση τον τρόπο που επικοινωνούμε.  Αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, μια βιβλικών διαστάσεων ανατροπή στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και τη θέση μας στον κόσμο.

9.      Η σειρά των διηγημάτων ήταν τυχαία;  (π.χ μετά το Αυγό κίντερ ακολουθεί η ιστορία με το πλακάτ  και μοιάζει να συνδέονται οι δυο ιστορίες- σαν η μια να είναι αποτέλεσμα της άλλης)

Δεν υπάρχει τίποτα τυχαίο σε αυτά που γράφω.  Θέλω να πω, προσπαθώ κάθε τι που υπάρχει μέσα σ’ ένα διήγημά μου, η παραμικρή λεπτομέρεια —ακόμα και τα σημεία στίξης —να εντάσσεται ομαλά μέσα στο σύνολο.  Αποδίδω τεράστια σημασία στην τεχνική, επειδή, κατά την άποψή μου, η τέχνη χωρίς τεχνική δεν είναι τέχνη αλλά καπρίτσιο.  Επιπλέον, η τεχνική είναι εκείνη που μου επιτρέπει να δίνω στα κείμενά μου το βάθος που θέλω να έχουν.  Τέχνη χωρίς τεχνική δεν γίνεται, όπως είπα, αλλά η τεχνική δεν είναι αυτοσκοπός.  Εξυπηρετεί την αρτιότερη πραγμάτωση του οράματός μου και την αποτελεσματικότερη εκπλήρωση του χρέους που αισθάνομαι ότι έχω γράφοντας λογοτεχνία.  Η λογοτεχνία είναι, για μένα,  πρωτίστως μια πράξη συνείδησης και χρέους απέναντι στην κοινότητα όπου ανήκω, στην κοινότητα που δημιουργώ, και στην αόρατη κοινότητα των αναγνωστών.  Νομίζω ότι η απουσία ή η έλλειψη αυτής της συνείδησης είναι μια από τις αδυναμίες —η μεγαλύτερη;— που χαρακτηρίζουν μεγάλο μέρος της σύγχρονης λογοτεχνίας.  Διαβάζεις κείμενα άψογα από τεχνική άποψη, αλλά χωρίς βάθος, χωρίς ψυχή.  Κείμενα περιττά, αδιάφορα, που τα ξεχνάς σχεδόν μόλις τελειώσεις το διάβασμα.

10.   (σελ 147 ….σήμερα για να τη βγάλεις καθαρή πρέπει η καρδιά σου να είναι πιο κουφή από τα αυτιά σου) :Εσείς γράφετε διηγήματα που απευθύνονται στο συναίσθημα. Σκοπός σας είναι η κινητοποίηση του μυαλού;

Δεν ξέρω αν υπάρχουν λογοτεχνικά κείμενα που δεν απευθύνονται κατά κύριο λόγο στο συναίσθημα.   Δεν μπορώ να φανταστώ ότι είναι δυνατόν κάποιος να γράφει λογοτεχνία χωρίς να απευθύνεται κατά κύριο λόγο στο συναίσθημα.  Τι άλλο, δηλαδή, είναι η λογοτεχνία εκτός από μια συνειδητή προσπάθεια δημιουργίας και αναμόχλευσης συναισθημάτων;  Τέλος πάντων, εμένα αυτή η λογοτεχνία με ενδιαφέρει . 
Διαβάζω (και θέλω να γράφω) βιβλία που κεντρίζουν την ευαισθησία μου και την ευαισθησία άλλων ανθρώπων.  Την ευαισθησία, όχι την ευσυγκινησία.  Και η ευαισθησία, έτσι όπως την εννοώ και την αντιλαμβάνομαι εγώ, δεν είναι υπόθεση μόνο της καρδιάς αλλά και του μυαλού.  Τι νόημα έχει όμως να κινητοποιείς το μυαλό σου αν η καρδιά σου μένει ακινητοποιημένη;

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

"Κάτι θα γίνει, θα δεις", Χρήστος Οικονόμου



Ένα βιβλίο που ή θα το αγαπήσεις και θα σε χτυπήσει κατάστηθα ο λόγος του συγγραφέα και οι ιστορίες των ηρώων του ή θα αρνηθείς κάθε σχέση μαζί του και θα το απορρίψεις .Ιστορίες ανθρώπων που ζουν στο περιθώριο , που αποδέχονται τη μοίρα τους με αξιοπρέπεια και χωρίς μοιρολατρία. Ιστορίες που μιλούν για την κοινωνική αδικία και την ανέχεια .

Τα κεντρικά πρόσωπα του συγγραφέα προέρχονται από την εργατική τάξη και είναι πρόσωπα ακυρωμένα από την ίδια τους τη ζωή. Απολυμένος πατέρας που αναζητά τροφή για το παιδί του, ηλικιωμένοι που μοιράζονται τις σκέψεις τους γύρω από τη φωτιά περιμένοντας ένα εισιτήριο για το ΙΚΑ,εργάτηςε βιοτεχία με παγάκια που απαγγέλει ισπανική ποίηση , ζευγάρια που ζουν με την αγωνία του χρέους , ένας βουβός διαδηλωτής, το εργοστάσιο της ΔΕΗ και τα συνοικιακά καφενεία που άντρες θαμώνες μοιράζονται τις ιστορίες της ζωής τους.


Το βιβλίο όμως του Οικονόμου δεν γίνεται μελό , αλλά αντίθετα παρουσιάζει με τον πιο λυρικό τρόπο τις ζωές αυτών των ανθρώπων, που τα  όνειρα τους δεν μπόρεσαν να γίνουν πραγματικότητα, που η ζωή τους αφαίρεσε βίαια τη δυνατότητα να ονειρεύονται ( όπως λέει ο συγγραφέας  "να κάνεις όνειρα και τα όνειρα να λιώνουν σαν παγάκια, λες κι υπάρχουνε σ’ αυτόν τον κόσμο χέρια που υπάρχουνε μόνο γι’ αυτό – για να κρατάνε τα όνειρα των φτωχών ανθρώπων και να τα σφίγγουνε ώσπου να λιώσουν σαν παγάκια".)
Εκείνο που κερδίζει αμέσως την προσοχή του αναγνώστη είναι η δυνατή , λιτή αλλά συγχρόνως προσεγμένη γλώσσα του συγγραφέα.Ο λόγος του κερδίζει τη συγκίνηση, δίχως να την εκβιάζει, και κατακτά τον αναγνώστη χωρίς επιδεικτικά λεκτικά σχήματα.Η ρεαλιστική του γραφή δεν στερείται συναισθήματος 'τουναντίον αναδεικνύει με απλότητα πλήθος συναισθημάτων.

Στη συζήτηση για το βιβλίο συμφωνήσαμε όλοι πως από τις πιο δυνατές στιγμές του βιβλίου είναι το διήγημα «Κι ένα αβγό Κίντερ για το παιδί», το οποίο μας συγκλόνισε με τη λιτότητα της παρουσίασης και το θέμα του. Παράλληλα άλλο ένα διήγημα που θεωρήσαμε πολύ δυνατό ήταν το «Πλακάτ με σκουπόξυλο», που κατάφερε να μεταδώσει την εσωτερική αγωνία και το αδιέξοδο του ήρωα, ο οποίος κάνει την προσωπική του διαδήλωση, χωρίς να καταφέρει να βρει ένα μήνυμα να γράψει στο πλακάτ του.

Βέβαια υπήρξαν και οι αντίθετες απόψεις που θεώρησαν το βιβλίο  βαρύ μιας και ήδη βιώνουμε αρκετές από τις καταστάσεις που περιγράφονται και που πιστεύουν ότι έπρεπε να ο συγγραφέας να έχει λιγότερα διηγήματα στη συλλογή του , γιατί τα θέματα επαναλαμβάνονται και είναι λίγο κουραστικό. Επίσης ενώ ο τίτλος αφήνει μια χαραμάδα φως, ένα τόνο αισιοδοξίας, τελικά τα διηγήματα ακυρώνουν αυτή την πίστη.
Γιώτα Κεφαλά

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Επόμενο βιβλίο: Για μια χούφτα βινύλια της Χίλντας Παπαδημητρίου

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=162862


Για μια χούφτα βινύλια Για μια χούφτα βινύλια

Χίλντα Παπαδημητρίου

Μεταίχμιο, 2011
383 σελ.
ISBN 978-960-501-225-0



Ο αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος πλησιάζει τα σαράντα, αλλά ζει ακόμα με τη μαμά του και απασχολείται σε δουλειές ρουτίνας στη ΓΑΔΑ. Και τώρα, για πρώτη φορά του αναθέτουν τη διαλεύκανση μιας ανθρωποκτονίας. Πρέπει να βάλει τα δυνατά του να βρει τον δολοφόνο, αφού λαχταράει να κάνει καριέρα ντετέκτιβ, σαν τους ήρωες των αστυνομικών βιβλίων που διαβάζει.

Εντούτοις, η δολοφονία του συλλέκτη δίσκων βινυλίου Σταμάτη Παυλίδη αποδεικνύεται πιο περίπλοκη απ’ όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Ο αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος θα βρεθεί μπλεγμένος σε μια παρέα ανθρώπων που όλοι έχουν κάτι να κρύψουν. Και ο Χάρης θα αναρωτηθεί: "Μα είναι δυνατόν να σκοτώσει κανείς για μια χούφτα βινύλια;"

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ: ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ:

Η συνάντηση της Κυριακής αναβάλλεται για την επόμενη Κυριακή 19 Φεβρουαρίου πάντα στις 6,30 πάντα στην καφετέρια Θεατράκι για δυνατότητα μαζικής συμμετοχής στο συλλαλητήριο κατά του νέου μνημονίου της Β ΕΛΜΕ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ, που θα γίνει την Κυριακή 12/2, στις 6.00 μ.μ., στην πλατεία του Μουσείου

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Γιατί αγαπάμε τις γυναίκες - Mircea Cărtărescu


You are what you is! - Frank Zappa



Έλαβα από το νεοσύστατο εκδοτικό οίκο Αλλότροπο αυτό το πρώτο βιβλίο στα Ελληνικά του Μιρτσέα Καρταρέσκου. Γνώριζα ήδη το όνομα του συγγραφέα, και στα ράφια της βιβλιοθήκης μου είχα σε ιταλική μετάφραση και αυτό το βιβλίο και ένα άλλο με τίτλο Νοσταλγία, για το οποίο ο Καρταρέσκου παρομοιάστηκε με τα μεγάλα ονόματα του Κάφκα και του Μπόρχες. Αλλά ακόμα δεν είχα αρχίσει να διαβάζω ούτε το ένα ούτε το άλλο. Οι βιβλιοφάγοι θα καταλάβουν και σίγουρα θα αναγνωρίσουν αμέσως τα συμπτώματα: εμείς οι παλαβοί της ανάγνωσης, οι πάσχοντες από βιβλιοφαγία μαζεύουμε βιβλία ανεξάρτητα από το πότε θα τα διαβάσουμε, η κατάλληλη στιγμή του καθενός θα έρθει, το ξέρουμε. Η έκδοση στα Ελληνικά, λοιπόν, της συλλογής "Γιατί αγαπάμε τις γυναίκες" ήταν το κίνητρο για να γνωρίσω επιτέλους αυτό τον συγγραφέα.

Είναι μια συλλογή 22 μικρών κειμένων που μοιάζουν να είναι αυτοβιογραφικά και έχουν ως επίκεντρο τη γυναίκα, ή μάλλον ως "φαινομενικό" επίκεντρο έχουν τη γυναίκα. Και προσθέτω το "φαινομενικό" γιατί νομίζω ότι οι διάφορες γυναίκες του βιβλίου δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αφορμή του συγγραφέα για να μας μιλήσει για τον εαυτό του. Και το κάνει με ειλικρίνεια και αμεσότητα, χωρίς να διστάζει για παράδειγμα μπροστά σε θέματα που συνήθως κανείς δεν τολμά να εξομολογήσει όπως τα πιο απόκρυφα όνειρα ενός νεαρού σε πλήρη "θύελλα ορμονών", ή μια σεξουαλική αποτυχία με μια ώριμη γυναίκα.

Ο συγγραφέας μας συγκινεί με την εξιστόρηση για το μικρό Μίρτσεα που φοβήθηκε ότι στο δρόμο είχε χάσει την μάνα του: η χαρά που ένιωσε τη στιγμή που την ξαναείδε σημάδεψε τόσο βαθιά την ψυχή του που, ασυνείδητα, την συνδύασε για πάντα με την μυρωδιά της καραμέλας που η μάνα του είχε αγοράσει: αυτή η μυρωδιά για πολλά χρόνια μετά έπαιξε το ίδιο ρόλο που είχε η περίφημη ματλέν για τον Μαρσέλ Προύστ.

Συμμεριζόμαστε μαζί του τη στενοχώρια για μια κοπέλα που, παρά την διαφορά ηλικίας τον ερωτεύθηκε, ένα κορίτσι που έμοιαζε με "λούτρινο αρκουδάκι", που είχε την παράξενη συνήθεια να επαναλαμβάνει συνέχεια, ξεκάρφωτα, την έκφραση "με την ουρά στα σκέλια" που ήταν και η τελευταία φράση που ο Μίρτσεα άκουσε από κείνη πριν χάσει κάθε επαφή μαζί της. Ύστερα έμαθε ότι το "λούτρινο αρκουδάκι" έκρυβε μέσα της ένα μεγάλο και βαρύ μαργαριτάρι που την έτρωγε όπως στον "άνθρωπο με το λουλούδι στο στόμα" του Λουίτσι Πιραντέλλο. 

Γελάμε κι λίγο μαζί του και με την απογοήτευσή του όταν ένα χαζό ψυχολογικό τεστ τον κατατάσσει ως "κομφορμιστή" με ιδανικό επάγγελμα το "λογιστή".

Από αυτές και από όλες τις άλλες ιστορίες του βιβλίου, αναδύεται μπροστά μου ένας άνθρωπος με όλες τις διάφορες πτυχές που αποτελούν την προσωπικότητά του. 

Και καταλαβαίνω και συμφωνώ απολύτως μαζί του όταν μας λέει ότι "δεν είμαστε αντικείμενα, αλλά διαδικασίες".


Νομίζω ότι το τελικό συμπέρασμα που βγάζω από αυτό το βιβλίο συνοψίζεται τέλεια με τις τελευταίες προτάσεις του διηγήματος "Ποιος είμαι εγώ" όπου διαβάζουμε:

"Εγώ είμαι, τελικά, η αναζήτηση του εαυτού μου. Υπάρχω επειδή ψάχνω τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν με ψάχνω για να με βρω: το γεγονός ότι ψάχνω τον ίδιο μου τον εαυτό μου είναι σημάδι ότι ήδη με βρήκα"


Και έτσι, ναι, τώρα ξέρω τον Μιρτσέα Καρταρέσκου, τον νιώθω φίλο μου σχεδόν, και δεν εκπλήσσομαι πια για το πώς μπόρεσε μια άγνωστη ξεναγός, που ο Καρταρέσκου συνάντησε εντελώς τυχαία σε ένα μουσείο στην Ιταλία, να τον κοιτάξει μέσα στα μάτια και να τον φωνάξει με το όνομά του: σίγουρα κι εκείνη η ξεναγός θα είχε διαβάσει τα βιβλία του Μίρτσεα! J

giuseppina

  

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

η βασιλόπιτά μας


κι έτσι και φέτος κι εμείς 
κόψαμε τη βασιλόπιτά μας 
ως ευχή για  
καλή χρονιά 
και 
καλές αναγνώσεις 



Με το φλουρί είχαμε το υπέροχο βιβλίο
του Louis-Ferdinand Céline 








Η τυχερή της χρονιάς είναι η Γιώτα!! :-)))

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Το πνεύμα των Χριστουγέννων

Δεν είχαμε καθορίσει ένα μοναδικό βιβλίο να διαβάσουμε ταυτόχρονα: για την περίοδο των Χριστουγέννων είχαμε αφήσει στην ελεύθερη επιλογή τις αναγνωστικές μας δραστηριότητες και έτσι όλοι, αδιάφοροι για το τσουχτερό κρύο αλλά φορτωμένοι με τίτλους, ονόματα, ιστορίες, πλοκές και τόμους, την προκαθορισμένη ώρα στον προκαθορισμένο τόπο συνάντησης, βρεθήκαμε γύρω από δυο κέικ (αντί βασιλόπιτα) να μιλάμε για όλα τα βιβλία που διαβάσαμε.


Τα διαβάσαμε, λοιπόν, άλλα τα αγαπήσαμε, άλλα μας άφησαν με κάποιες απορίες, αλλά δεν μας άρεσαν καθόλου, και έτσι η συζήτηση και οι ερωτήσεις που κάναμε ο ένας στον άλλο, οι ανταλλαγές εντυπώσεων μεταξύ αυτών που ήδη γνώριζαν κάποιους από τους τίτλους, γέμισαν την δίωρη συνάντησή μας και την κάνανε και πλούσια και ζεστή και εποικοδομητική και όμορφη.


Η Νταίζη, νέο μέλος της λέσχης μας, ξεκίνησε πρώτη και μας μίλησε για τα βιβλία που διάβασε τον Άγιο της μοναξιάς της Ιωάννας Καρυστιάνη, το οποίο της άρεσε αν και αρκετά βαρύ, και το Όνειρο του πρωτομάστορα Νικήτα του Άρη Φακίνου, το οποίο αν και δεν το είχε τελειώσει της κίνησε το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή και της άρεσε η εξέλιξη της πλοκής. 


Η Μαρία πάλι διάβασε το Φεύγω της Κώστιας Κοντολέων, το οποίο δεν της άρεσε καθόλου και δεν θα το πρότεινε.


Η Ελένη Π. διάβασε το καινούριο βιβλίο της Ζυράννας Ζατέλη, Ηδονή στον κρόταφο, που είναι μια συλλογή κειμένων της που έχουν κατά καιρούς δημοσιευτεί σε διάφορα έντυπα. Είναι ένα βιβλίο για όσους αγαπούν τη Ζυράννα  και δίνει περισσότερες πληροφορίες για την ίδια, φωτίζοντας στοιχεία του εαυτού της. Η Ελένη μας το πρότεινε σε όσους αγαπούν τη γραφή της Ζατέλη.


Η Ιωσηφίνα διάβασε: Ο θάνατος της κόκκινης ηρωίδας του Κιου Ξιάολόγκ, το οποίο με αφορμή τη δολοφονία και την προσπάθεια εξιχνίασης του εγκλήματος μιας νεαρής κοπέλας μας μιλάει για την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της Κίνας.Το βιβλίο άρεσε στην Ιωσηφίνα και το πρότεινε σε όσους διαβάζουν αυτού του είδους τη λογοτεχνία. Παράλληλα διάβασε την Πάπισσα Ιωάννα του Εμμανουήλ Ροίδη και την Απίστευτη ιστορία της Πάπισσας Ιωάννας, του Βαγγέλη Ραπτόπουλου, που της άρεσαν πάρα πολύ και την ενθουσίασε και το θέμα τους και η διαπραγμάτευση του από τους συγγραφείς. Μίλησε επίσης για το βιβλίο Γιατί αγαπάμε τις γυναίκες του Μίρτσεα Καρταρέσκου που δεν είχε προλάβει ακόμα να τελειώσει, αλλά έβρισκε πολύ ωραίο.  


Η Γιώτα μας μίλησε για το βιβλίο του Χρήστου Τσιόλκα, Το χαστούκι, το οποίο ασχολείται με τη μορφή και το ρόλο της οικογένειας στον 21ο αιώνα. Η ιστορία παρουσιάζεται από την οπτική γωνία οκτώ πρωταγωνιστών, οι οποίοι με αφορμή το χαστούκι που θα δοθεί σε μια οικογενειακή συνάντηση, θα αναγκαστούν να σκεφτούν και να αναθεωρήσουν την ίδια τους τη ζωή, τις οικογενειακές τους σχέσεις, τις προσδοκίες, τα πιστεύω και τις επιθυμίες τους. Τα άλλα βιβλία που διάβασε ήταν Τελευταίο τραγούδι για τον Ρέμπους, του Ίαν Ράνκιν , ο Δωρητής της Λόις Λόουρι και η Συμφωνία των ονείρων, του Νίκου Θέμελη, το οποίο ήταν πολύ κατώτερο των προσδοκιών της και αν δεν υπήρχε το όνομα του συγγραφέα, θα πίστευε ότι κάποιος άλλος έχει γράψει το εν λόγω βιβλίο.


Η Μαρίνα μας μίλησε για το τελευταίο βιβλίο της Ευγενίας Φακίνου, Τοτρένο των νεφών, το οποίο δεν την ικανοποίησε και της φάνηκε μια συρραφή κειμένων της λογοτεχνίας της Ν.Αμερικής και ενός κεντρικού κειμένου της συγγραφέα. Επίσης διάβασε και το βιβλίο της Λένας Διβάνη «Προφανώς η Πηνελόπη ήταν ηλίθια», το οποίο είναι μια συλλογή κειμένων που έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα έντυπα και δεν είχαν κάποια ποωτοτυπία.


Η Ελένη Κ. παρουσίασε το τελευταίο βιβλίο του Πέτρου Μάρκαρη, Περαίωση, το οποίο της άρεσε πολύ γιατί συμπλέκει την αστυνομική ιστορία με το κοινωνικό σχόλιο του συγγραφέα, και τη συλλογή διηγημάτων της Ιωάννας Καρυστιάνη «Καιρός σκεπτικός», το τελευταίο της βιβλίο, το οποίο συγκροτούν εννιά διηγήματα, μα κέντρο αναφοράς το χριστουγεννιάτικο τοπίο και ήρωες της, ανθρώπους που τους ενώνουν τα βάσανα, τα αδιέξοδα και γενικώς μια μοίρα δυσοίωνη που επιτείνεται διακριτικά από την περίφημη κρίση. 


Ο Νίκος Κ. έχει ξεκινήσει το Τάδε έφη Ζαρατούστρας, του Φρίντριχ Νίτσε, το οποίο του φαίνεται αρκετά δύσκολο και δυσνόητο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα σταματήσει την ανάγνωσή του. 


Ο Νίκος Ξ. διάβασε τον Ξένο του Αλμπέρ Καμύ, που του άρεσε πάρα πολύ και μας το σύστησε ανεπιφύλακτα. 


Τελευταία πήρε το λόγο η Ελένη Δ. η οποία μας παρουσίασε το βιβλίο του Άπτον Σινκλαίρ, Ο βασιλιάς Άνθρακας, ένα έργο εποχής που αναφέρεται στα ανθρακωρυχία της Αμερικής και τις συνθήκες διαβίωσης των εργατών με παράλληλη εξιστόρηση της ιστορίας ενός πλούσιου ιδιοκτήτη ορυχείου και την περιπέτεια που ζει υποδυόμενος ένα φτωχό εργάτη.



Στο τέλος κανονίσαμε να βρεθούμε την επόμενη Κυριακή 22 Ιανουαρίου για την κοπή της Πίτας μας!!! στις 11,30 στο ΘΕΑΤΡΑΚΙ

Tο επόμενο βιβλίο μας είναι ΚΑΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ, ΘΑ ΔΕΙΣ, του Χρήστου Οικονόμου και θα το συζητήσουμε στις 12 Φεβρουαρίου









giuseppina