Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Γιατί αγαπάμε τις γυναίκες - Mircea Cărtărescu


You are what you is! - Frank Zappa



Έλαβα από το νεοσύστατο εκδοτικό οίκο Αλλότροπο αυτό το πρώτο βιβλίο στα Ελληνικά του Μιρτσέα Καρταρέσκου. Γνώριζα ήδη το όνομα του συγγραφέα, και στα ράφια της βιβλιοθήκης μου είχα σε ιταλική μετάφραση και αυτό το βιβλίο και ένα άλλο με τίτλο Νοσταλγία, για το οποίο ο Καρταρέσκου παρομοιάστηκε με τα μεγάλα ονόματα του Κάφκα και του Μπόρχες. Αλλά ακόμα δεν είχα αρχίσει να διαβάζω ούτε το ένα ούτε το άλλο. Οι βιβλιοφάγοι θα καταλάβουν και σίγουρα θα αναγνωρίσουν αμέσως τα συμπτώματα: εμείς οι παλαβοί της ανάγνωσης, οι πάσχοντες από βιβλιοφαγία μαζεύουμε βιβλία ανεξάρτητα από το πότε θα τα διαβάσουμε, η κατάλληλη στιγμή του καθενός θα έρθει, το ξέρουμε. Η έκδοση στα Ελληνικά, λοιπόν, της συλλογής "Γιατί αγαπάμε τις γυναίκες" ήταν το κίνητρο για να γνωρίσω επιτέλους αυτό τον συγγραφέα.

Είναι μια συλλογή 22 μικρών κειμένων που μοιάζουν να είναι αυτοβιογραφικά και έχουν ως επίκεντρο τη γυναίκα, ή μάλλον ως "φαινομενικό" επίκεντρο έχουν τη γυναίκα. Και προσθέτω το "φαινομενικό" γιατί νομίζω ότι οι διάφορες γυναίκες του βιβλίου δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αφορμή του συγγραφέα για να μας μιλήσει για τον εαυτό του. Και το κάνει με ειλικρίνεια και αμεσότητα, χωρίς να διστάζει για παράδειγμα μπροστά σε θέματα που συνήθως κανείς δεν τολμά να εξομολογήσει όπως τα πιο απόκρυφα όνειρα ενός νεαρού σε πλήρη "θύελλα ορμονών", ή μια σεξουαλική αποτυχία με μια ώριμη γυναίκα.

Ο συγγραφέας μας συγκινεί με την εξιστόρηση για το μικρό Μίρτσεα που φοβήθηκε ότι στο δρόμο είχε χάσει την μάνα του: η χαρά που ένιωσε τη στιγμή που την ξαναείδε σημάδεψε τόσο βαθιά την ψυχή του που, ασυνείδητα, την συνδύασε για πάντα με την μυρωδιά της καραμέλας που η μάνα του είχε αγοράσει: αυτή η μυρωδιά για πολλά χρόνια μετά έπαιξε το ίδιο ρόλο που είχε η περίφημη ματλέν για τον Μαρσέλ Προύστ.

Συμμεριζόμαστε μαζί του τη στενοχώρια για μια κοπέλα που, παρά την διαφορά ηλικίας τον ερωτεύθηκε, ένα κορίτσι που έμοιαζε με "λούτρινο αρκουδάκι", που είχε την παράξενη συνήθεια να επαναλαμβάνει συνέχεια, ξεκάρφωτα, την έκφραση "με την ουρά στα σκέλια" που ήταν και η τελευταία φράση που ο Μίρτσεα άκουσε από κείνη πριν χάσει κάθε επαφή μαζί της. Ύστερα έμαθε ότι το "λούτρινο αρκουδάκι" έκρυβε μέσα της ένα μεγάλο και βαρύ μαργαριτάρι που την έτρωγε όπως στον "άνθρωπο με το λουλούδι στο στόμα" του Λουίτσι Πιραντέλλο. 

Γελάμε κι λίγο μαζί του και με την απογοήτευσή του όταν ένα χαζό ψυχολογικό τεστ τον κατατάσσει ως "κομφορμιστή" με ιδανικό επάγγελμα το "λογιστή".

Από αυτές και από όλες τις άλλες ιστορίες του βιβλίου, αναδύεται μπροστά μου ένας άνθρωπος με όλες τις διάφορες πτυχές που αποτελούν την προσωπικότητά του. 

Και καταλαβαίνω και συμφωνώ απολύτως μαζί του όταν μας λέει ότι "δεν είμαστε αντικείμενα, αλλά διαδικασίες".


Νομίζω ότι το τελικό συμπέρασμα που βγάζω από αυτό το βιβλίο συνοψίζεται τέλεια με τις τελευταίες προτάσεις του διηγήματος "Ποιος είμαι εγώ" όπου διαβάζουμε:

"Εγώ είμαι, τελικά, η αναζήτηση του εαυτού μου. Υπάρχω επειδή ψάχνω τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν με ψάχνω για να με βρω: το γεγονός ότι ψάχνω τον ίδιο μου τον εαυτό μου είναι σημάδι ότι ήδη με βρήκα"


Και έτσι, ναι, τώρα ξέρω τον Μιρτσέα Καρταρέσκου, τον νιώθω φίλο μου σχεδόν, και δεν εκπλήσσομαι πια για το πώς μπόρεσε μια άγνωστη ξεναγός, που ο Καρταρέσκου συνάντησε εντελώς τυχαία σε ένα μουσείο στην Ιταλία, να τον κοιτάξει μέσα στα μάτια και να τον φωνάξει με το όνομά του: σίγουρα κι εκείνη η ξεναγός θα είχε διαβάσει τα βιβλία του Μίρτσεα! J

giuseppina

  

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

η βασιλόπιτά μας


κι έτσι και φέτος κι εμείς 
κόψαμε τη βασιλόπιτά μας 
ως ευχή για  
καλή χρονιά 
και 
καλές αναγνώσεις 



Με το φλουρί είχαμε το υπέροχο βιβλίο
του Louis-Ferdinand Céline 








Η τυχερή της χρονιάς είναι η Γιώτα!! :-)))

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Το πνεύμα των Χριστουγέννων

Δεν είχαμε καθορίσει ένα μοναδικό βιβλίο να διαβάσουμε ταυτόχρονα: για την περίοδο των Χριστουγέννων είχαμε αφήσει στην ελεύθερη επιλογή τις αναγνωστικές μας δραστηριότητες και έτσι όλοι, αδιάφοροι για το τσουχτερό κρύο αλλά φορτωμένοι με τίτλους, ονόματα, ιστορίες, πλοκές και τόμους, την προκαθορισμένη ώρα στον προκαθορισμένο τόπο συνάντησης, βρεθήκαμε γύρω από δυο κέικ (αντί βασιλόπιτα) να μιλάμε για όλα τα βιβλία που διαβάσαμε.


Τα διαβάσαμε, λοιπόν, άλλα τα αγαπήσαμε, άλλα μας άφησαν με κάποιες απορίες, αλλά δεν μας άρεσαν καθόλου, και έτσι η συζήτηση και οι ερωτήσεις που κάναμε ο ένας στον άλλο, οι ανταλλαγές εντυπώσεων μεταξύ αυτών που ήδη γνώριζαν κάποιους από τους τίτλους, γέμισαν την δίωρη συνάντησή μας και την κάνανε και πλούσια και ζεστή και εποικοδομητική και όμορφη.


Η Νταίζη, νέο μέλος της λέσχης μας, ξεκίνησε πρώτη και μας μίλησε για τα βιβλία που διάβασε τον Άγιο της μοναξιάς της Ιωάννας Καρυστιάνη, το οποίο της άρεσε αν και αρκετά βαρύ, και το Όνειρο του πρωτομάστορα Νικήτα του Άρη Φακίνου, το οποίο αν και δεν το είχε τελειώσει της κίνησε το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή και της άρεσε η εξέλιξη της πλοκής. 


Η Μαρία πάλι διάβασε το Φεύγω της Κώστιας Κοντολέων, το οποίο δεν της άρεσε καθόλου και δεν θα το πρότεινε.


Η Ελένη Π. διάβασε το καινούριο βιβλίο της Ζυράννας Ζατέλη, Ηδονή στον κρόταφο, που είναι μια συλλογή κειμένων της που έχουν κατά καιρούς δημοσιευτεί σε διάφορα έντυπα. Είναι ένα βιβλίο για όσους αγαπούν τη Ζυράννα  και δίνει περισσότερες πληροφορίες για την ίδια, φωτίζοντας στοιχεία του εαυτού της. Η Ελένη μας το πρότεινε σε όσους αγαπούν τη γραφή της Ζατέλη.


Η Ιωσηφίνα διάβασε: Ο θάνατος της κόκκινης ηρωίδας του Κιου Ξιάολόγκ, το οποίο με αφορμή τη δολοφονία και την προσπάθεια εξιχνίασης του εγκλήματος μιας νεαρής κοπέλας μας μιλάει για την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της Κίνας.Το βιβλίο άρεσε στην Ιωσηφίνα και το πρότεινε σε όσους διαβάζουν αυτού του είδους τη λογοτεχνία. Παράλληλα διάβασε την Πάπισσα Ιωάννα του Εμμανουήλ Ροίδη και την Απίστευτη ιστορία της Πάπισσας Ιωάννας, του Βαγγέλη Ραπτόπουλου, που της άρεσαν πάρα πολύ και την ενθουσίασε και το θέμα τους και η διαπραγμάτευση του από τους συγγραφείς. Μίλησε επίσης για το βιβλίο Γιατί αγαπάμε τις γυναίκες του Μίρτσεα Καρταρέσκου που δεν είχε προλάβει ακόμα να τελειώσει, αλλά έβρισκε πολύ ωραίο.  


Η Γιώτα μας μίλησε για το βιβλίο του Χρήστου Τσιόλκα, Το χαστούκι, το οποίο ασχολείται με τη μορφή και το ρόλο της οικογένειας στον 21ο αιώνα. Η ιστορία παρουσιάζεται από την οπτική γωνία οκτώ πρωταγωνιστών, οι οποίοι με αφορμή το χαστούκι που θα δοθεί σε μια οικογενειακή συνάντηση, θα αναγκαστούν να σκεφτούν και να αναθεωρήσουν την ίδια τους τη ζωή, τις οικογενειακές τους σχέσεις, τις προσδοκίες, τα πιστεύω και τις επιθυμίες τους. Τα άλλα βιβλία που διάβασε ήταν Τελευταίο τραγούδι για τον Ρέμπους, του Ίαν Ράνκιν , ο Δωρητής της Λόις Λόουρι και η Συμφωνία των ονείρων, του Νίκου Θέμελη, το οποίο ήταν πολύ κατώτερο των προσδοκιών της και αν δεν υπήρχε το όνομα του συγγραφέα, θα πίστευε ότι κάποιος άλλος έχει γράψει το εν λόγω βιβλίο.


Η Μαρίνα μας μίλησε για το τελευταίο βιβλίο της Ευγενίας Φακίνου, Τοτρένο των νεφών, το οποίο δεν την ικανοποίησε και της φάνηκε μια συρραφή κειμένων της λογοτεχνίας της Ν.Αμερικής και ενός κεντρικού κειμένου της συγγραφέα. Επίσης διάβασε και το βιβλίο της Λένας Διβάνη «Προφανώς η Πηνελόπη ήταν ηλίθια», το οποίο είναι μια συλλογή κειμένων που έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα έντυπα και δεν είχαν κάποια ποωτοτυπία.


Η Ελένη Κ. παρουσίασε το τελευταίο βιβλίο του Πέτρου Μάρκαρη, Περαίωση, το οποίο της άρεσε πολύ γιατί συμπλέκει την αστυνομική ιστορία με το κοινωνικό σχόλιο του συγγραφέα, και τη συλλογή διηγημάτων της Ιωάννας Καρυστιάνη «Καιρός σκεπτικός», το τελευταίο της βιβλίο, το οποίο συγκροτούν εννιά διηγήματα, μα κέντρο αναφοράς το χριστουγεννιάτικο τοπίο και ήρωες της, ανθρώπους που τους ενώνουν τα βάσανα, τα αδιέξοδα και γενικώς μια μοίρα δυσοίωνη που επιτείνεται διακριτικά από την περίφημη κρίση. 


Ο Νίκος Κ. έχει ξεκινήσει το Τάδε έφη Ζαρατούστρας, του Φρίντριχ Νίτσε, το οποίο του φαίνεται αρκετά δύσκολο και δυσνόητο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα σταματήσει την ανάγνωσή του. 


Ο Νίκος Ξ. διάβασε τον Ξένο του Αλμπέρ Καμύ, που του άρεσε πάρα πολύ και μας το σύστησε ανεπιφύλακτα. 


Τελευταία πήρε το λόγο η Ελένη Δ. η οποία μας παρουσίασε το βιβλίο του Άπτον Σινκλαίρ, Ο βασιλιάς Άνθρακας, ένα έργο εποχής που αναφέρεται στα ανθρακωρυχία της Αμερικής και τις συνθήκες διαβίωσης των εργατών με παράλληλη εξιστόρηση της ιστορίας ενός πλούσιου ιδιοκτήτη ορυχείου και την περιπέτεια που ζει υποδυόμενος ένα φτωχό εργάτη.



Στο τέλος κανονίσαμε να βρεθούμε την επόμενη Κυριακή 22 Ιανουαρίου για την κοπή της Πίτας μας!!! στις 11,30 στο ΘΕΑΤΡΑΚΙ

Tο επόμενο βιβλίο μας είναι ΚΑΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ, ΘΑ ΔΕΙΣ, του Χρήστου Οικονόμου και θα το συζητήσουμε στις 12 Φεβρουαρίου









giuseppina