Το πρόσφατο βιβλίο με τον αλληγορικό και συμβολικό τίτλο «Οδυσσέας και Μπλουζ» της Ευγενίας Φακίνου αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης και συζήτησης στην τελευταία συνάντηση της Λέσχης μας . Οι απόψεις πολλές και διαφορετικές.
Ο Οδυσσέας ένας εξηντάχρονος παράξενος συγγραφέας μετά την τεράστια εκδοτική επιτυχία που γνώρισε επιλέγει την απομόνωση σε ένα ορεινό χωριό. « Γεννιέται κάποιος μονόχνοτος, ιδιόρρυθμος και εκκεντρικός ή διαμορφώνεται από το περιβάλλον και τις συνθήκες;» αναρωτιέται ο αφηγητής. Αφήνοντας μισοτελειωμένο το τελευταίο του συγγραφικό πόνημα «Το Τρένο των νεφών», έχει εγκατασταθεί στο Κόκκινο Σπίτι παρέα με τα σκυλιά του αποφεύγοντας οποιαδήποτε σχέση και επαφή με κάθε άνθρωπο, «ένας λύκος μακριά από την αγέλη» σελ. 79. Ζει με το φόβο του θανάτου έχοντας ως σκοπό να βάλει τέλος στη ζωή του. Την «ηρεμία» του έρχεται να ταράξει η νεαρή Μπλουζ –που την ονόμασε έτσι η μητέρα της, επειδή αγαπούσε τα μπλουζ και τη Νίνα Σιμόν- μια επιμελήτρια κειμένων και σκηνοθέτις ντοκιμαντέρ. Η αποστολή της είναι συγκεκριμένη: να ωθήσει το συγγραφέα να συνεχίσει τη το βιβλίο του.
Οι αντιξοότητες πολλές, τα μυστικά πολλά και τα ψεύδη ακόμη περισσότερα. Όλα ανατρέπονται. Η Αίθουσα του Χρόνου, της Χαμένης Αθωότητας, της Θάλασσας και των Αυτόχειρων συγγραφέων παίζουν το ρόλο τους στη μαγευτική ατμόσφαιρα που υποβάλλεται πλημμυρισμένη με φύση, βότανα, δέντρα και λουλούδια.
Πρόκειται για «ένα ψυχολογικό θρίλερ»- σύμφωνα με το σημείωμα του συγγραφέα- για τη λογοτεχνία, τον κόσμο και την αγωνία του συγγραφέα: « Μόνο που πέθαναν οι λέξεις. Ο συγγραφέας έχει για ψωμί τις λέξεις. Θα πεθάνω από ασιτία…» σελ. 161,αυτοπαγιδεύεται στην παθητικότητα και τη μοναχικότητα, διότι «η ζωή, όπως και η έρημος, είναι γεμάτη αντικατοπτρισμούς» σελ. 142
Είναι ένα βιβλίο για τον έρωτα και τη ζώσα ζωή που παρακινεί τον ήρωά μας να ολοκληρώσει το Τρένο των νεφών -ένα άκρως σουρεαλιστικό βιβλίο μέσα στο βιβλίο, που δίνεται με μαγικό και σχεδόν σουρεαλιστικό τρόπο. Επίσης, είναι ένα βιβλίο για το φόβο και την κακία που εγείρει οτιδήποτε ή οποιοσδήποτε διαφορετικός.
Τέλος, αν και σε αρκετά σημεία θυμίζει «συνηθισμένη» ιστορία σχέσεων, χωρίς πρωτοτυπίες και αιφνιδιασμούς με βιαστική παρουσίαση ρόλων και πράξεων, αποτελεί ένα βιβλίο που χάρη στο λιτό του ύφος «φεύγει» γρήγορα και αφήνει μια γλυκιά γεύση, αυτή της ζωής.
Κάποιοι ικανοποιήθηκαν με αυτό το ταξίδι, άλλοι όχι. «Στο κάτω κάτω, κάθε αναγνώστης ανακαλύπτει ό,τι αυτός θέλει και μπορεί. Εμείς – οι συγγραφείς- ρίχνουμε ένα μπουκάλι στη θάλασσα, αλλά το ποιος θα το βρει και πώς θ’ αντιδράσει δεν είναι στο χέρι μας. Θεωρώ ότι ο αναγνώστης είναι συν-συγγραφέας».σελ. 102-103
Μαρίνα
2 σχόλια:
Ακούγεται καλό, μου αρέσει να διαβάζω το blog σας, απλά προστέθηκε στα αγαπημένα μου?)
Σε ευχαριστούμε, Ανώνυμε :-)
Δημοσίευση σχολίου